Переводы иностранных стихов.

[Ковальчук Ан]

Юлиан Тувим Мелодия (перевод Льва Бондаревского

Юлиан Тувим

Мелодия

Осень, осень — это моё время.
Серым утром так приятно взгляду.
Я в кофейне милой между всеми
Не спеша, как в облаке, усядусь.

За окном и суета, и спешка,
Я ж не вижу будто и не слышу,
И с осенней грустною усмешкой
Заблудился где-то в сферах вышних.

Хорошо сидеть в кофейне сонной,
Ничего снаружи не тревожит,
Этим утром снова я влюблённый,
И грустнее, и моложе тоже.

От нахлынувших воспоминаний
День проходит сонный и усталый.
Из твоих несказанных признаний
Я стихи безмолвными устами

Составляю, вот и стали песней,
В ней душе минутная отрада...
(...Чужестраночка в пальтишке тесном
Мелодично попросила шоколада,
Стройная и гибкая, как ветка!
И как вдруг повеяло духами!...)

Мало в мире нас — одни мы с вами
Настоящие поэты!

Julian Tuwim Melodia

Wczesna jesień - oto moja pora.
Siwy ranek - kolor mego wzroku.
Siedzę w miłej kawiarni jak w obłoku,
Mógłbym tak do wieczora.

Za oknami tyle pośpiechu,
Ale ja nie wiem i nie słyszę,
I zamilkły w jesiennym uśmiechu,
Zapatrzeniem dalekim się kołysze.

Tak najlepiej: siąść w cukierni rankiem
I patrzeć, jak ulica chodzi.
W takie ranki jest się kochankiem,
I smutniej człowiekowi, i młodziej.

Od miłości, od czułych wspomnień
Dzień zacząłem senny i pusty.
Z twoich słów, nie pisanych do mnie
Wiersz układam uśmiechniętymi usty.

A to wszystko razem jest melodią,
I melodii chwile są rade.
Cudzoziemka w palcie kraciastym
Śpiewnie, ślicznie zamawia "szokolade".

Jaka wiotka, matowa kobieta!
Jak nas mało na świecie! Jak mało!
I jakimi perfumami zawiało!
I jaki poeta!...

[Ковальчук Ан]

Чеслав Милош
ПОЭТИЧЕСКИЙ ТРАКТАТ
Перевод Натальи Горбаневской

[Ковальчук Ан]

Юлиан Тувим. Пётр Плаксин.

Пётр Плаксин.

1.
На станции " Смертная Скука"
Что , в Мордобойском повете,
Телеграфист Пётр Плаксин
Играть не умел на кларнете.

Это ли тема поэмы?,
Мелочь, безделица прямо!
Но оказалась, однако,
Главной причиною драмы.

Жизнь поманИт и обманет,
Из пустяковой причины
Выйдут кошмарные драмы,
Тяжко страдает безвинный.

Сходятся эти событья,
Как рельсы путей в отдаленье,
В отчаянье, горечь бессилья,
В безбрежную боль сожаленья.

И отправлялись составы,
И отлетал повседневно
Третий звонок отправленья
В слякотный сумрак осенний.

Глянешь в окно ненароком
Вдаль, провожая глазами
Поезд с неясной тоскою,
Веки нальются слезами.

2.
Перед одним из тех окон
При аппарате Морзе
Пётр Плаксин сидел, тоскуя,
Причины ж не знали вовсе

Даже Параграфов Ваня,
Что из билетной кассы,
Он с прошлой осени твёрдо
Решил пожениться с Настасьей.

Так же Влас Псоич Запойкин,
Техник, что в месяц имеет
Рубликов сто, он начальству
Всегда поклониться умеет.

И ни Илья Слономоськин,
Что контролёр пока младший,
Но прибиваться намерен
К аристократии нашей.

И вовсе об этом не ведал
Местный начальник Рубленко,
Славный Прокофий Гаврилыч,
Что выпить был склонен " маленько".

А если уж сам наиглавный,
Известный в нашем повете,
Не ведал, то этого вовсе
Никто знать не может на свете.

3.
Но всё-таки были такие,
Которые странные вещи,
"шерше, мол, ля фам", говорили,
Что-то такое про женщин.

Было поверить трудно,
Но говорила это
Всем Варвара Петровна,
И по большому секрету,

Что объясняется просто
Телеграфиста кручина-
Плаксин влюбился в кого-то,
В том, безусловно, причина.


Святые угодники, боже!
В кого же влюбился Пётр Плаксин?
Батюшки, что за задача!
В Таню, Анисью, Настасью?

В Ольгу, Авдотью , Полину,
Веру, Анюту, Наташу,
Может быть, в Марью Степанну
Или в Семёнову Машу?

-Кто же ? Та полька в буфете?
Господи! Как неприлично!
А Плаксин сидел при окошке,
Сидел и грустил, как обычно.

4.
На станции "Смертная Скука",
Что в Мордобойском повете
Техник Влас Псоич Запойкин
Славно играл на кларнете.

Был временами грустен,
Будто печаль томила,
И про "Последний денёчек"
Тогда он играл уныло.

Играл он красиво и сладко,
"Камыш и деревья гнулись",
Бывало, с веселостью дикой
О самоварах и Туле.

У панночки Ядзи в буфете
Аж сердце взволнованно тает,
Бывало прошепчет- Влас Псоич!
Уж так он чудесно играет!

А техник, усы расправляя,
Подмигивал Ядзе коварно:
-Ей богу, пустяк, это только
Для вас, моя милая панна!

Вздыхает -ах!- по кларнетисту
Ядвига, а тот замышляет проказы,
И тихо вздыхает Пётр Плаксин
По Ядзе красивой, по Ядзе.

5.
Вьюга проносится полем,
Воет за окнами сильно,
Грустно играет Влас Псоич-
Ой, как жалеет Россию!

Ветер в оконные щели
Вихрем врывается снежным.
Панна Ядвига в буфете
Водку предложит проезжим.

Холод крепчает трескучий,
Аж до костей проникает,
Пишет Петр Плаксин посланье,
Сердце своё открывает.

Пишет Пётр Плаксин Ядвиге,
Хочет поведать, как сможет,
Чтоб поняла его Ядзя,
Чтобы ответила тоже.

Пишет, что любит давно он,
Только открыться боялся
И просит держать это в тайне,
Чтобы никто не смеялся.

Пишет сердечно, любовно,
Мол, любит и сильно, и чисто,
И капают слёзы в чернила
Плаксина, телеграфиста.

6.
На станции, где из оконца
Рельсы видны и вагоны,
Поля отдалённые видно
И три искалеченных клёна,

Людей также видно, что едут
Куда? - далеко - издалёка,
Видна там российская осень,
И небо висит невысоко,

И вид неизбывной печали
И так же банальны страданья,
Глаза, что глядят, провожая
В дорогу, и речи прощанья.

Ах, сердце, зачем возгордилось,
Ах, очи, залитые плачем,
Рыдания ночью бессонной,
О, слёзы любови горячей!

-Нет, не для меня вы, Пётр Плаксин!
Влас Псоича я, кларнетиста,
Люблю, он с душою поэта,
Не нужно мне телеграфиста!

Читает Пётр Плаксин с тоскою:
Кому же я нужен на свете?
И думает- всё же как славно
Влас Псоич играл на кларнете!

7.
На станции "Смертная Скука"
У самой ограды кладбища
Могилка с крестом деревянным
И чёрной фанерной табличкой.

И надпись на этой табличке:
" Душою смиренной и чистой,
Прохожие, помолитесь
За Плаксина, телеграфиста".
***

Julian Tuwim Piotr Płaksin

Julian Tuwim
Piotr Płaksin

Wiliamowi Horzycy

1

Na stacji Chandra Unyńska
Gdzieś w mordobijskim powiecie,
Telegrafista Piotr Płaksin
Nie umiał grać na klarnecie.

Zdarzenie błahe na pozór,
Niewarte aż poematu,
Lecz w konsekwencjach się stało
Główną przyczyną dramatu.

Smutne jest życie... Zdradliwe...
Czasem z najbłahszej przyczyny
Splata się w cichą tragedię,
W ciężkie cierpienie - bez winy.

Splata się tak niespodzianie,
Jak szare szyny kolei,
W rozpacz bezsilną, w tęsknotę,
W bezbrzeżny ból beznadziei.

Jak odchodzące pociągi,
Jest jednostajne, codzienne,
Jak dzwonki trzy, wybijane
W słotne zmierzchania jesienne...

Przez okno spojrzy się czasem
W szlak dróg żelaznych daleki,
Dłońmi się czoło podeprze
I łzami zajdą powieki

2

Otóż przy jednym z tych okien,
Przy aparacie Morsego,
Siedział Piotr Płaksin i - tęsknił,
A nikt nie wiedział, dlaczego.

Ani Iwan Paragrafow,
Kasjer na stacji, chłop z duszą
(Ten co się zeszłej jesieni
Żenić miał z panną Katiuszą).

Ani Włas Fomycz Zapojkin,
Technik, co ma już miesięcznie
Przeszło sto rubli (bo umie
Naczalstwu kłaniać się wdzięcznie).

Ani Ilja Słonomośkin,
Młodszy kontroler na stacji,
Co gwałtem chce do miejscowej
Wcisnąć się arystokracji.

Ani nareszcie nie wiedział
Sam pan naczelnik Rubleńko,
Prokofij Aleksandrowicz,
Co wypić lubił "maleńko".

A jeśli sam zawiadowca
- Figura znana w powiecie -
Nie wie, to chyba nikt więcej
Nie może wiedzieć na świecie!

3

A jednak były osoby,
Które wiedziały co nieco:
"Szersze lia fam" powiadały,
Czyli za sprawką kobiecą.

Wierzyć po prostu nie chciałem,
Choć ni Warwara Pawłówna
(Konduktorowa) mówiła,
Że to przyczyna jest główna.

Mówiła w wielkim sekrecie,
Że to jest oczywista:
Że się w kimś kocha na stacji
Piotr Płaksin, telegrafista.

Święte ugodniki boże!
Batiuszki! Co za zdarzenie?!
Kogóż to kocha Piotr Płaksin?
Tanie, Anisję czy Żenię?

Olgę? Awdojtę? Nastazję?
Wierę? Aniutę? Nataszę?
Może Maryję Pawłównę?
Może Siemionową Maszę?

- Kogo? Tę Polkę z bufetu?!
Hospodi! Świat się przekręcił!
... A Płaksin siedział przy oknie
I tak jak zwykle się smęcił.

4

Na stacji Chandra Unyńska,
Gdzieś w mordobijskim powiecie,
Technik, Włas Fomycz Zapojkin,
Przepięknie grał na klarnecie.

Czasem tak smętnie, jak gdyby
Trafił go żal najstraszniejszy...
A wtedy grywał przeciągle:
"Ostatni dzionek dzisiejszy..."

Czasem prześlicznie i słodko,
Jakoś łagodnie i czule;
A czasem dziko, wesoło:
O samowarach i Tule.

A pannie Jadzi z bufetu
Serce z wzruszenia aż mięknie,
Szeptał często: "Włas Fomycz,
Pan gra tak cudnie... tak pięknie..."

A techni wąsa podkręca
I oczkiem zdradnie jej miga:
"Jej-Bogu, głupstwo zupełne,
To dla was, panna Jadwiga!"

Ach, wzdycha Jadzia do grajka,
A grajek zwodnie jej kadzi,
I wzdycha jeszcze Piotr Płaksin
Do Jadzi ślicznej, do Jadzi...

5

Wicher po polu się tłucze,
Huczy za oknem zawieja,
Włas Fomycz gra żałośliwie:
Och, żal mi ciebie, Rassieja!

Śnieg pada gęsty i gruby,
Wiatr w szpary okien zawiewa,
Panna Jadwiga, jak co dzień,
Podróżnym wódkę nalewa.

Sroży się mróz trzaskający,
Dreszczem przejmuje do kości,
Siedzi Piotr Płaksin i pisze,
List pisze o swej miłości.

Pisze Piotr Płaksin do Jadzi,
Że jej powiedzieć nie umie,
Więc błaga w liście chociażby:
Niechaj go Jadzia zrozumie!

Pisze, że kocha ją dawno,
Jeno powiedzieć jej nie śmiał,
O tajemnicę ją prosi,
Aby Włas Fomycz się nie śmiał.

Pisze serdecznie, miłośnie,
Że kocha, marzy, wspomina!
I łzy spadają na papier
Telegrafisty Płaksina.

6

Jest smutne okno na stacji,
Skąd widać pola dalekie,
Skąd widać szyny, pociągi
I trzy drzewiny kalekie.

Skąd widać ludzi, co jadą
W dalekie smutne podróże,
Skąd widać jesień rosyjską
I szare niebo - hen, w górze...

I jest niezmierna tęsknota,
I żale stare, banalne,
I oczy bardzo dalekie,
I słowa, słowa żegnalne...

Ach, serce biedne, wzgardzone!
Ach, oczy śmiesznie płaczące!
O, łkania w noce bezsenne!
O, łzy miłości gorące!

"Nie dla mnie pan, panie Płaksin,
Dla mnie Włas Fomycz, artysta
Z duszą poety marzącą.
A pan co? - Telegrafista!"

Czyta Piotr Płaksin i myśli:
"Po co ja komu na świecie!"
I myśli jeszcze: "Jak ślicznie
Włas Fomycz gra na klarnecie..."

7

Na stacji Chandra Unyńska,
Przy samym płocie cmentarnym,
Jest grób z tabliczką drewnianą,
Z krzyżykiem małym i czarnym...

A na tabliczce jest napis:
"Duszo pobozna i czysta,
Pomódl się... Leży w tym grobie
Piotr Płaksin, telegrafista"

Добавлено через 24 минуты
Юлиан Тувим Цыганская библия (перевод Анны Ахматовой)

Юлиан Тувим
Цыганская библия

Что цыганскою библией стало -
Колдовскою, изустной, бездомной?..
Только бабам напев ее темный
Шепчет ночь на Ивана Купала.

В этой книге - дыханье народа,
Шелест леса, гаданье по звездам,
Тень могил, пятьдесят две карты,
Белый призрак, что век не опознан.

Кто открыл ее? Мы, книгознаи,
Роясь в памяти - в древнем хламе,
Лишь догадкой, владеющей нами,
В сердцевину страстей проникая.

А легенда путями кривыми
В темном знанье, как речка, петляет,
Не по жизни иль смерит - меж ними,
Но и жизнью и смертью пленяет.

Лишь догадкою, как сновиденье,
Перелистываются страницы,
И над книгой, в полуночном бденье,
Льют слезу восковую громницы.

А стихи только чудятся где-то
В огневом и мгновенном звучанье -
Это нечто о муках поэта,
Что несет избавленье...

Но звук исчезает в тумане.

Julian Tuwim Biblia cygańska

Julian Tuwim
Biblia cygańska





Jaka, sądzisz, jest biblia cygańska?
Niepisana, wędrowna, wróżebna.
Naszeptała ją babom noc srebrna,
Naświetlila łuna świetojańska.

I aromat w niej, jak mirt rozdarty,
Leśny szum i gwiazdarska kabała,
Cień mogilny, pięćdziesiąt dwie karty,
Podkościelny dziad i mara biała.

Kto tę księgę odkrył? My uczeni,
Szperający w starzyźnie pamięci,
Węchem gnani i przeczuciem tknięci,
Pod spód zmysłów i myśli wpatrzeni.

Dolinami zapadłej wiedzy
Klechda kręta nurtuje jak rzeka:
I nie w życiu i nie śmierci, lecz między,
A na śmierć i na życie urzeka.

Na tę księgę woskowymi łzami
Kapią nocą żałobne gromnice,
W tej to księdze ułudnymi domysłami
Przewracają się sny jak stronice.

Migające wibrują wersety,
Nie uchwycisz, co się w nich ukrywa...
Coś jak gdyby: męczeństwo poety...
...że coś zbawić ma...

I księga się rozpływa.

[Ковальчук Ан]

Юлиан Тувим Танец

Танец - Юлиан Тувим

Прыгнул стульчик к самовару -
Не сплясать ли нам на пару?
Крынка с полки - бац! - и в луже:
"Пригласите, я не хуже!"

Два ведра под ручки крепко
Зацепила табуретка.
Печь-толстуха пол утюжит,
С кочергой по хате кружит.

Жаль, что рыжая метёлка
Ерепенится без толка.
Ей бы тоже в пляс пуститься,
Да боится распуститься.

Жбан зовёт плясать корзинку.
А метла скривила минку.
Нет! В углу не устоять ей!
И - помчалась... Пыль - в объятья.

Julian Tuwim Taniec

Skoczył stołek do wiaderka,
Zaprosił je do oberka,
Dzbanek z półki - hyc na ziemię:
"Ja niegorszy! Poproś-że mię!"

A za dzbankiem talerz skoczył,
Dokoluśka się potoczył,
Piec, choć grubas, złapał kija
I ochoczo nim wywija.

Biedna miotła w kącie stoi,
Też by chciała, lecz się boi,
Bo jak w tańcu się rozluźni,
To ją będą zbierać później.

Tańczy skrzynia i siekiera,
Aż się miotle na płacz zbiera.
Już nie może ustać dłużej
I tak pląsa, aż się kurzy!

[Ковальчук Ан]

Юлиан Тувим Воспоминание (перевод Анны Ахматовой)

Юлиан Тувим
Воспоминание

В мимозах стынет осени начало,
Такой же милой, хрупкой, золотой.
Та, что меня на улочке встречала,
Та девушка тобой была, тобой.

В передней пахло письмами твоими,
Когда я, задыхаясь, в дом вбегал.
Над крышами в осеннем легком дыме
Рой ангелов меня сопровождал.

В мимозах словно прячет увяданье
Бессмертник желтый, октября цветы.
Та, шедшая под вечер на свиданье,
Моя единственная, это ты.

В саду шептал слова тебе, лил слезы,
Тебя молил - уже во власти сна,
И майская - от золотой мимозы
Плыла меж туч осенняя луна.

Ах, милый сон меня баюкал, нежил,
Я засыпал, когда вставал рассвет.
Меня минувших весен призрак тешил,
Как этот душный золотой букет.

Julian Tuwim "Wspomnienie"

"Wspomnienie"

Julian Tuwim


Mimozami jesień się zaczyna,
złotawa, krucha i miła,
To ty, to ty jesteś ta dziewczyna,
która do mnie na ulicę wychodziła.

Od twoich listów pachniało w sieni,
gdym wracał zdyszany ze szkoły,
a po ulicach w lekkiej jesieni
fruwały za mną jasne anioły.

Mimozami zwiędłość przypomina
nieśmiertelnik żółty — październik.
To ty, to ty, moja jedyna,
przychodziłaś wieczorem do cukierni.

Z przemodlenia, z przeomdlenia senny,
w parku płakałem szeptanymi słowy.
Księżyc z chmurek prześwitywał jesienny,
od mimozy złotej majowy.

Ach czułymi, przemiłymi snami
zasypialem z nim gasnącym o poranku,
w snach dawnymi bawiąc się wiosnami,
jak ta złota, jak ta wonna wiązanka.

Добавлено через 19 минут
Юлиан Тувим Счастье (перевод Анны Ахматовой)

Юлиан Тувим

Счастье

Мне стали безразличны
Большие города:
Они не больше скажут,
Чем эта лебеда.

Мне безразличны люди
С их тысячью наук:
Годится первый встречный,
Чтоб с ним делить досуг.

Мне безразличны книги -
Хоть смейтесь надо мной -
Я и без книг дознался,
Что значит путь земной.

В тенистой тихой чаще
Я понял счастье жить.
О боже, как за это
Тебя благодарить!

Julian Tuwim Szczęście

Szczęście

Nieciekaw jestem świata,
Ogromnych, pięknych miast:
Nie więcej one powiedzą,
Jak ten przydrożny chwast.

Nieciekaw jestem ludzi,
Co nauk zgłębili sto:
Wystarczy mi pierwszy lepszy,
Wystarczy mi byle kto.

I ksiąg nie jestem ciekaw
- Możecie ze mnie drwić -
Wiem ja bez ksiąg niemało
I wiem, co znaczy żyć.

Usiadłem sobie pod drzewem,
Spokojny jestem i sam -
O, Boże! O, szczęście moje!
Jakże dziękować Ci mam?

[Ковальчук Ан]

Юлиан Тувим Всё (перевод Анны Ахматовой)

Юлиан Тувим Всё

Все, все отдать тебе без колебанья,
Движенье каждое души живой.
Былое - о тебе воспоминанье,
А будущее - взгляд священный твой.

Все, все: и сердца каждое биенье,
И грош последний, и остаток сил,
Огонь души, мечтанья и смятенье...
Твой путь отметить жаркой кровью жил.

Предать. Отречься. Но в песок мельчайший
Разгрызть каменья на твоем пути,
И за тобою следовать все дальше,
И если повелишь - на смерть пойти.

У ног твоих спокойно и смиренно
Отдать дыханье, славя и любя,
И в миг последний веровать блаженно,
Что умереть я мог лишь за тебя.

Julian Tuwim Wszystko

Julian Tuwim – Wszystko


Oddać ci wszystko: każdy sen i drgnienie,
Każdy nerw ciała, każdy ruch i krok!
Przeszłość — to tylko o tobie wspomnienie,
Przyszłość — to tylko twój najświętszy wzrok!

Oddać ci wszystko, każde pulsu tętno
I grosz ostatni, i ostatek sił,
Trwonić dla ciebie swą młodość namiętną
Znaczyć ci drogę — krwią serdeczną z żył!

Zaprzeć się! Bluźnić! Z Judaszem paktować!
Żwir na twej drodze w miękki piasek gryźć!
Natchnioną wiarą zakrzyczeć: “Ach prowadź!”
Gdy mi na własną zgubę każesz iść!

A potem — oddać ci ostatnie tchnienie
Skonać spokojnie, wiernie u twych nóg
I wstecz spojrzawszy wierzyć niewzruszenie,
Że tak — za Ciebiem tylko umrzeć mógł.

Добавлено через 1 час 53 минуты
Юлиан Тувим Олень (перевод Анны Ахматовой)

Юлиан Тувим Олень

В чаще стук, и не дятел стучит,
Не топор; словно призрак, в чаще
Так проносит олень свой щит
Над челом - из ветвей стучащих.

Задевают о каждый ствол,
Схожи с арфой и манят светом.
Прихожане лесные, в костел
За оленем ступайте следом!

Чащу стук пробуждает; в ней
Просыпается нечисть лесная,
Толпы леших, тени ветвей,
Привиденья, сквозь лес проплывая.

Виден блеск алтаря сквозь лес
И молитвы туманных чудес.
Гром и трепет вскипают в пене
На цветущей арфе оленя.

Julian Tuwim - Jeleń

Julian Tuwim - Jeleń

Stuk po lesie, a nie dzięcioła,
I nie siekier, a stuk po lesie:
Mglisty jeleń na tacy czoła
Stukające gałęzie niesie.

Są świecące i są harfiane,
Są o drzewa potrącające.
Chodźcie, leśni parafianie,
Za jeleniem do kościoła.

Wystukani z sennych oparów,
Budzą się starzy drzewodzieje:
Szaromary, widma konarów,
Nieistoty płyną przez knieje.

Wielki ołtarz za wodą błyska,
Poklękały dymiące mgliska.
I już trzepot i zgiełk się pieni
Na kwitnącej harfie jeleniej.

Добавлено через 2 часа 5 минут
Юлиан Тувим Темная ночь ( в переводе Анны Ахматовой)

Юлиан Тувим Темная ночь

Человек, согбенный ношей,
Сядь со мною.

Помолчим в ночи, объятой
Тишиною.

Скинь с плеча
Сундук дубовый,
Сядем рядом,
Глянем в ночь по-человечьи -
Долгим взглядом.

Груз тяжел. И хлеб что камень.
Дышим трудно.

Помолчим вдвоем. Два камня
В тьме безлюдной.

Julian Tuwim Ciemna noc

Ciemna noc

Człowieku dźwigający,
Usiądź ze mną.
Pomilczymy, popatrzymy
W tę noc ciemną.

Zdejm ze siebie
Kufer dębowy
I odpocznij.
W ciemną noc wlepimy razem
Ludzkie oczy.

Mówić trudno. Nosza ciężka.
Chleb kamienny.
Mówić na nic. Dwa kamienie
W nocy ciemnej.

Добавлено через 2 часа 10 минут
Юлиан Тувим Темное небо ( в переводе Анны Ахматовой)

Юлиан Тувим Темное небо

Блистание звезд погасить
Легко! Так легко стать бездомным!
Но как же душе позабыть
О звездном сиянье бездонном?

Так просто счастливым крылом
Любви поднебесье измерить!
Так трудно, так трудно потом
В глаза тебе глянуть - и верить.

Беззвездных не переплыть
Небес мне, ни взором окинуть.
Так было легко за тебя
И сладостно сгинуть!

Tuwim Julian Ciemne niebo

Ciemne niebo

Jak łatwo obezdomnieć
I zostać bez gwiazd nad głową!
Jak trudno, jak trudno zapomnieć
Rodzimą głąb diamentową!

Jak łatwo szczęśliwym wzlotem
W niebo miłości uderzyć!
Jak trudno, jak trudno potem
W oczy ci spojrzeć - i wierzyć.

Po wielkim, bezgwiezdnym niebie
Dokąd i pokąd mi płynąć?
Jak łatwo, jak słodko było
Za ciebie zginąć!...

[Ковальчук Ан]

Юлиан Тувим Рыцарь Крыкальский

Это рыцарь Крыкальский.
Видишь, в каких он латах!
Ему удалось в сраженьи
Взять в плен Супостата.

Громко кричит: "Какой Я
Отважный и стойкий!
Враг захвачен! Я - главный
Рыцарь во всём войске!

Неудержимый, смелый,
Меч поднимаю грозно!
Ура! Ура! Сдавайся!
Тут раздумывать поздно!

Нет мне на свете равных
В конном и пешем строе!
Скоро король приедет,
Чтоб наградить героя!

Честь мне, хвала и слава!
Нужно позвать поэта,
Взял я в плен Супостота
Плюс три арбалета.

Кричат ему:
"Скорей веди к нам Супостата!"
А Крыкальский: "Не могу.
Он не пускает, ребята!"

Julian Tuwim Rycerz Krzykalski

Rycerz Krzykalski

Oto rycerz Krzykalski,
Spójrzcie, co za mina!
Zdarzyło się mu kiedyś
Złapać Tatarzyna.

Krzyczy: "Hura! To moja
Odwaga i męstwo!
Wróg w niewoli! Ja górą!
Odniosłem zwycięstwo!

Nieustraszony jestem,
Więc natarłem zbrojnie!
Hura! Hura! Jam pierwszy
Śmiałek na tej wojnie!

Któż by się mógł porównać
Z takim bohaterem?
Niech tu sam król przyjedzie
Z największym orderem!

Dla mnie wszystkie zaszczyty!
Dla mnie cześć i chwała!
Złapałem Tatarzyna!
Zdobyłem trzy działa!"

Więc krzyczą mu:
"Przyprowadź tego Tatarzyna!"
A Krzykalski: "Nie mogę,
Bo mnie za łeb trzyma!"

[Ковальчук Ан]

ЮЛИАН ТУВИМ. ВЕЧЕР (перевод с польского Надежды Далецкой)

ЮЛИАН ТУВИМ. ВЕЧЕР

(перевод с польского Надежды Далецкой)

Золотом луч заката,
В стеклах волшебным всплеском.
Было ль со мной когда-то:
- А если бы? если?

Было…Хутор зелёный,
Призрак мечты над гаем!
Тень от скамьи под клёном…
- Не знаю…не знаю…

Что же случилось с нами
В сумерках осторожных?
А вдруг? -- ? нет…это память…
- А может быть… может…

JULIAN TUWIM. WIECZÓR

JULIAN TUWIM. WIECZÓR

Uderzył wieczór złoty
W czarowne okien szyby,
Coś mi się dziwnie marzy:
- A gdyby? a gdyby?

Coś było...Wieś zielona,
Sad, ławka pod modrzewiem...
Ach, gdybym dzisiaj wiedział!
- Lecz nie wiem... lecz nie wiem...

A czy to zmierzchem było?
Tak... jakoś o wieczorze...
A jeśli --? nie ...bo przecież...
- A może...a może....

Добавлено через 14 минут
Юлиан Тувим СМЕРТЬ НАД ГОЛОВАМИ

Расползается скука по крышам
И сердца цепенеют покорно,
Потому что мы смерть уже слышим,
Зашумела - так тихо и скорбно…

С темных улиц нас гонит денница,
Что-то мучит, не сладим с сердцами.
И никто никому не винится.
Ни полсловом. Почувствуют сами.

Все сидят при свечах онемело,
И с тобой мы сродни посторонним.
Вдруг - озноб и мурашки по телу…
Снова стихнем. И в памяти тонем.

На прощанье хотя бы словечко!
Разрыдаемся, хватит таиться!
В белом сне онемеем навечно -
И любовь, может, снова приснится.

И припомним, как в горьком похмелье,
Что такими счастливыми были,
Только жить по любви не сумели -
И тоска разбудила в могиле…

Но безрадостно хмурое утро
И тревога находит волнами.
Что-то слышится… тихо и смутно…
Это смерть зашумела над нами.

Julian Tuwim - Śmierć nad głowami

Rozciągnęła się nuda nad nami,
zatroskały się serca okrutnie,
bo poczuliśmy śmierć nad głowami:
zaszumiała tak cicho…tak smutnie…


Z ciemnych ulic wracamy do domu
I coś korci nas, w duszach nurtuje;
Nie mówimy o niczym nikomu
Samo stanie się. Każdy poczuje.

…siedzą chmurni, stroskani przy świecach,
i my przy nich siadamy w milczeniu,
Nagle …ciarki przebiegną po plecach…!
Cisza. Każdy utonął w wspomnieniu.

O, powiedzmy choć! O, już nie kryjmy!
O zapłaczmy, głęboko, rozpacznie!
…Później snem białośnieżnym zaśnijmy,
Może miłość znów śnić nam się zacznie…

[Ковальчук Ан]

Обертыньска Беата Доброе утро Перевод Татьяны Воронцовой

Обертыньска Беата Доброе утро

Татьяна Воронцова
Перевод с польского


Мои мысли сегодня, как холст на траве,
Над водой солнце белое
всех согревает.
Закрываю глаза и плыву в синеве.
То ли правда всё это,
То ли просто мечтаю.

Мои мысли сегодня, как вышитый холст
Голубыми дождинками
длинных полосок.
Его солнце отбелит, а ветер прожжёт.
Пусть погода впитается
В утра набросок.

Obertynska Beata Dzień dobry

Dzień dobry

Myśl się dziś moja jak płótno na trawie
w słońcu nad wodą bieli
i grzeje
Zamykam oczy i nie wiem prawie,
czy śni mi się tak,
czy dzieje?

Myśl się dziś moja jak płótno rozściela
w długich wilgotnych pasmach
nad wodą
Niech wiatr ją chłodzi, słońce wybiela,
niech przesiąka
pogodą.

Добавлено через 40 минут
Завистовская Казимера Тишина, тишина (перевод Татьяны Воронцовой)

Тишина, тишина

Татьяна Воронцова
Перевод с польского


Тишина, тишина! Дай мне руки свои,
Синий свет, что росою слегка охлаждённый -
Я как будто цветок в твоём храме любви,
Разреши мне сегодня уснуть в нём спокойно.

Тишина, тишина! От пожаров твоих
Прядь волос золотых прикрывает мне очи...
Будь похожа на статуй немых, неживых,
И меня не чаруй колдовством этой ночи.

Kazimiera Zawistowska Ciszy, ach ciszy!

Ciszy, ach ciszy!
Ciszy, ach ciszy! Daj mi twoje dłonie,
Błękitne światłem, ochłodzone rosą -
Jak kwiatem nimi opleć moje skronie,
Niech mi sen, spokój i chłód nocy niosą.

Ciszy, ach ciszy! Włosów falą złotą
Przed moim wzrokiem skryj ust twych pożary...
Bądź dziś posągom podobna martwotą,
Bądź dziś urokiem nie dotkniętej czary.

Добавлено через 59 минут
Завистовская Казимера Ты был для меня тенью (перевод Татьяны Воронцовой

Перевод с польского


Ты был для меня лишь тенью, и хрупкой, и очень бледной.
Так запах цветок теряет, в воде отражаясь летней.
А жизнь на цветок похожа, бутоны и увяданье -
Глаза же твои будили другие воспоминанья.

Теперь только сны мне снятся из прошлого, что уснуло,
А мысль о тебе, как искра случайная промелькнула.
Увиты всеми цветами всплывающие мгновенья,
Но жив среди них цветок, что стал мне твоею тенью.

Бывает, тебя жалею, обязана тебе многим.
Я знаю, как ты боролся с душою своей горячей.
Но ты не пришёл с презреньем ко мне, ты не мог иначе.

Не бросил меня и милость не ожидал на пороге!
И только в душе смирился, моей оставаясь тенью.
В ней есть следы от кнута, кровавые шрамы мучений.

Zawistowska Kazimiera Cieniem byłeś ty dla mnie

Cieniem byłeś ty dla mnie

Cieniem byłeś ty dla mnie, bladym, wątłym cieniem.
Jak kwiat w wodzie odbity, tracąc woń, kolory,
Żywego tylko kwiatu ma nikłe pozory -
Tak w twych oczach oczu innych szukałam wspomnieniem.

O minionym śnie byłeś dla mnie tylko śnieniem
I przy tobie me myśli, błędne meteory,
Tęczą wspomnień barwiły ów kwiat różnowzory,
Ów kwiat żywy wciąż we mnie - któregoś ty cieniem.

I czasem żal mi ciebie, bo ci jestem dłużną.
Żary duszy twej padły na opokę twardą.
I czasem żal mi ciebie, żeś nie poszedł z wzgardą,

Żeś nie poszedł ode mnie ty, karmion jałmużną!
Tylko został gdzieś w głębi twej pokornej duszy
Jak ślad bicza, pręg krwawy od krwawych katuszy.

[Ковальчук Ан]

ПОЗДНИЙ ВЕЧЕР. Из Ярослава Ивашкевича (с польского)

Ночь. И вино. Меня почти что уже нет.
Лишь чувствую еще под кожей пульс часов,
что гонят кровь мою, как волны.
Слегка заржавев, чуть скрипит пружина.
О молодости думаю — проходит
или прошла, а я и не заметил?
И, напрягаясь из последней силы,
смотрю в бельмо оконного стекла...

Я отдал жизнь свою живущим ныне —
они меня дополнят и премножат.

Один сейчас в Париже — спит в холодной
убогой комнате гостиницы убогой,
во сне мотая черной головой:
ему все снится голая натура,
по памяти набросанная им
при свете тусклой лампочки высокой.
Его все жжет огонь, во мне угасший,
и плачет он, и мать зовет во сне.

Вот тот, который все создать сумеет,
чему придать я форму н е с у м е л.

Второй — он здесь. Он спит тяжелым сном,
усталый, грязный, на руках мозоли,
и сон его ничто не потревожит,
лишь вздрагивает он порой едва.
Все думает он об одной девчонке,
которая живет через дорогу.
А завтра должен он вставать чуть свет,
когда холодной мглою мир укутан,
и все еще от сна слипаются глаза.

Вот тот, который сделает все то,
чего, по лености, мне делать н е х о т е л о с ь.

А третий — самый юный, самый младший,
он спит в своей ночной рубахе длинной
с другими вместе, в общей спальне их,
и никаких не видит сновидений,
а засыпая, думал о стихах,
о сабле, о коне и верном сердце,
готовом к подвигу, о бедных людях,
о людях вообще, которые ему,
хотя и серой кажутся толпою,
но он на самом деле любит их.

Вот тот, который запросто осилит
все то, о чем и думать я н е с м е л.

Jarosław Iwaszkiewicz - Późny wieczór

Noc. Siedzę przy kieliszku. Już mnie prawie nie ma,
Lecz jeszcze czuję bicie podskórne zegaru,
Który znaczy ziarnkami krwi bieżące fale.
Zgrzyta zwolna sprężyna, rdza pierwsza osiada,
I myślę o młodości, która zwolna mija,
Która może minęła już, choć o tym nie wiem.
I resztki świadomości chcąc z siebie wydobyć,
Patrzę na szyby okien bielmem powleczone…

Oddałem życie moje tym, co za mnie żyją,
Wiem, oni mnie dopełniają, oni mnie pomnożą.

II

Jeden teraz w Paryżu w ubogiej dzielnicy
Śpi w lodowatej izbie szarego hotelu.
Budzi się, znów zasypia, rzuca czarną głową:
Śni mu się węgiel łamki i nagość modelu,
Którą jeszcze przed chwilą szkicował z pamięci
W mdłem i wysokim świetle wysokiej żarówki.
Płonie cały tą męką, która we mnie zgasła,
Pali się, płacze czasem, przez sen matki wzywa

Mnie nigdy. To ten będzie, który wszystko stworzy,
Czego ja w formę zakląć oporną n i e m o g ł e m.


III

Drugi tutaj. Kamiennym śpi snem od dwóch godzin,
Spracowany i brudny. Ręce ma w odciskach,
I snu jego nie przerwie nic. Żaden niepokój.
Drży tylko lekko, bowiem, chociaż podświadomie,
Myśli o pewnej dziewczynie,
Która mieszka przez drogę. Jutro trza wstać rano,
Jeszcze nocą i mrozem, gdy się świat powleka
I ciężka na zaspanych jest oczach powieka.

To ten jest, który za mnie to wszystko odrobi,
Czego mnie leniwemu, zrobić się n i e c h c i a ł o.

IV

Trzeci. Ten jest najmłodszy. Jest jeszcze niewinny,
W białej długiej koszuli śpi między innymi
W wielkiej, wspólnej sypialni. Jemu nic się nie śni,
A zasypiając myślał o wierszach i słowach,
O szablach i o koniach i o sercach wiernych,
Gotowych do rozprawy, i o biednych ludziach,
I o ludziach w ogóle, którzy mu się zdają
Szarą zgrają i których on naprawdę kocha.

To ten jest, który kiedyś będzie walczył o to,
O co ja, tchórz, skrzyżować mej broni n i e ś m i a ł e m.

[Ковальчук Ан]

Фелициан Фаленский. ТЫ ЗНАЕШЬ ЛИ СТРАНУ...

Фелициан Фаленский. ТЫ ЗНАЕШЬ ЛИ СТРАНУ...

Ты знаешь ли страну, ту, где мороз суровый
Сковал искристый снег в лучах зари багровой?
Где питерских не слышно песнопений,
Лишь рык медведей белых да тюленей?
Ты знаешь ту страну? Ах, милая моя!
Там и с тобой замёрз бы насмерть я.

Ты знаешь ту страну? Там власти нет церковной:
Не золото в цене там, а дрова да брёвна.
Там каждый, кто с ножом, живёт, не зная лиха,
Конём там служит пёс, коровой – олениха.
Ты знаешь ту страну? Ах, милая моя!
Там и с тобой замёрз бы насмерть я.

Ты знаешь ту страну, где жизнь темна и дика,
Влачит её едва чиновник-горемыка:
Ни настрочить донос и ни разжиться взяткой
И даже ни украсть чего-нибудь украдкой.
Ты знаешь ту страну? Ах, милая моя!
Там и с тобой замёрз бы насмерть я.

Ты знаешь ту страну? Там жито не взрастает,
Зато раздолье там для царских горностаев:
Придворным – соболя с бобрами – не иначе,
А фрейлинам – мягчайший пух гагачий.
Ты знаешь ту страну? Ах, милая моя!
Там и с тобой замёрз бы насмерть я.

Но нет! Туда безжалостно на муки
Ссылают человека недоумки
Не для того, чтоб был он проклят ими,
Но им – они. Так в чёрной той пустыне,
Во мраке, одинокою зимою
Я жил бы как в раю, была б лишь ты со мною.

Felicjan Faleński "CZY ZNASZ TY KRAJ TEN...?"

"CZY ZNASZ TY KRAJ TEN...?"

Czy znasz ty kraj ten, kędy jak najsrożej
Mróz trzaskający skrzy się w blaskach zorzy?
Gdzie tylko mruczą petersburską chwałę
Cielaki morskie i niedźwiedzie białe?

Czy znasz ten kraj? Ah! tam, o moja miła!
Tam bym ja zmarzł - choćbyś ty przy mnie była.
Znasz kraj ten? Władza gardzi nim cerkiewna,
Bo tam od złota droższy kawał drewna.

Tam człeka, co ma nóż, bogaczem zową.
Tam pies jest koniem, a jelonka krową.
Czy znasz ten kraj? Ah! tam, o moja miła!
Tam bym ja zmarzł - choćbyś ty przy mnie była.

Czy znasz ty kraj ten, kędy czynownika
Jak nigdzie gorzki zawód napotyka:
Że on ni zrobi donos, ni też składnie
Łapówkę chwyci lub co gdzie ukradnie.

Czy znasz ten kraj? Ah! tam, o moja miła!
Tam bym ja zmarzł - choćbyś ty przy mnie była.
Czy znasz ty kraj ten? Chleba on nie daje,
Lecz się w nim carskie lęgną gronostaje -

Dla dworu soból bobrem oprawiony -
A zaś dla frejlin miękkie edredony.
Czy znasz ten kraj? Ah! tam, o moja miła!
Tam bym ja zmarzł - choćbyś ty przy mnie była!

Lecz nie. Tam po to, w szpetnej swej obłudzie,
Całkowitego człeka ślą półludzie:
By, nie on od nich, lecz od niego oni
Szli precz! - Więc nawet, w czarciej tej ustroni,

W pomroki wiecznej samotniczym zimnie
Raj miałbym ziemski - byłeś była przy mnie.

[Ковальчук Ан]

Kochałem panią (А.С Пушкин перевод Юлиана Тувима)

Kochałem panią

Kochałem panią - i miłości mojej
Może się jeszcze resztki w duszy tlą,
Lecz niech to pani już nie niepokoi,
Nie chcę cię smucić nawet myślą tą.

Kochałem bez nadziei i w pokorze,
W męce zazdrości, nieśmiałości, trwóg,
Tak czule, tak prawdziwie - że daj Boże
Aby cię inny tak pokochać mógł.

przełożył Julian Tuwim

Kochałem panią (А.С Пушкин перевод Анатоля Нехая)

Kochałem panią

Kochałem Panią - tej miłości płomyk
Jeszcze być może w duszy mej nie zgasł.
Lecz niech by już nie groził on nikomu,
Nie chcę zasmucić Pani choćby raz.

Kochałem Panią - milczkiem, beznadziejnie,
Nieśmiały i zazdrosny często gość.
Kochałem tak sumiennie, tak płomiennie,
Jak dalibóg pokocha jeszcze ktoś.

przełożył Anatol Niechaj

А.С.Пушкин Я вас любил

Я вас любил: любовь ещё, быть может,
В душе моей угасла не совсем;
Но пусть она вас больше не тревожит;
Я не хочу печалить вас ничем.

Я вас любил безмолвно, безнадежно,
То робостью, то ревностью томим;
Я вас любил так искренно, так нежно,
Как дай вам Бог любимой быть другим.

Добавлено через 15 минут
Будь рад, что на лице твой нос (перевод Татьяны Разумовской)

Будь рад, что на лице твой нос
Будь рад, что на лице твой нос!
Когда б в другом он месте рос,
тогда бы ты, скорей всего,
возненавидел бы его.

Вот, скажем, вырасти он мог
точнехонько меж пальцев ног,
и, нюхая свои носки,
ты захирел бы от тоски.

А если б был прилеплен нос
на голове среди волос,
щекотка – сильная весьма –
могла свести тебя с ума.

А если б в ухе рос? Беда!
Представь, как жил бы ты тогда!
Сплошной кошмар! Ведь каждый чих
взрывался бы в мозгах твоих.

Но нос твой – повезло на раз! –
растет спокойно между глаз.
И хоть он прям, и хоть он кос -
будь счастлив – на лице твой нос!

Be glad your nose is on your face (by Jack Prelutsky)

Be glad your nose is on your face,
not pasted on some other place,
for if it were where it is not,
you might dislike your nose a lot.

Imagine if your precious nose
were sandwiched in between your toes,
that clearly would not be a treat,
for you'd be forced to smell your feet.

Your nose would be a source of dread
were it attached atop your head,
it soon would drive you to despair,
forever tickled by your hair.

Within your ear, your nose would be
an absolute catastrophe,
for when you were obliged to sneeze,
your brain would rattle from the breeze.

Your nose, instead, through thick and thin,
remains between your eyes and chin,
not pasted on some other place-
be glad your nose is on your face!

[Ковальчук Ан]

Do *** (А.С Пушкин в переводе Виктора Ворошильского)

Cudowne pomnę oka mgnienie,
Harmonią tknięty wzrok i słuch:
Zjawiłaś się jak przywidzenie,
Czystego piękna lotny duch.

Śród melancholii, śród udręki,
Śród krzątaniny płonnych dni,
Twojego głosu tkliwe dźwięki
I twarz niebiańska mi się śni.

Lecz idą lata, burz porywem
Najsłodszych marzeń płosząc rój.
I zapomniałem dźwięki tkliwe,
I zniknął widok miły twój.

I w głuszy, w mrokach zniewolenia
Leniwie czas znosiłem zły -
Dni bez miłości, bez natchnienia,
Bez bóstwa - ach, bez jednej łzy.

Aż wtem - jak duszy przebudzenie,
Harmonią tknięty wzrok i słuch:
Znów się zjawiłaś - przywidzenie,
Czystego piękna lotny duch.

I rośnie w sercu upojenie,
I w zmartwychwstałym znowu drży
Jak dawniej miłość i natchnienie,
I bóstwo żyje w nim, i łzy.

przełożył Wiktor Woroszylski

Do *** (А.С.Пушкин в переводе Северина Поллака)

Pamiętam nagłe zachwycenie:
Niespodziewanie cię ujrzałem
Jak nieuchwytne przywidzenie,
Jak piękne bóstwa doskonałe.

W udręce żalu rozpaczliwej,
Pod niespokojnych trosk nawałem
Długo słyszałem głos twój tkliwy
I miłe rysy w snach widziałem.

Mijały lata. Burz porywy
Marzenia dawne potargały,
Uszedł z pamięci głos twój tkliwy
I wdzięk twych rysów doskonały.

W więzieniu, w mroku opuszczenia
Dni moje z wolna upływały,
Wyzbyte wiary, łez natchnienia,
Próżne miłości, próżne chwały.

Lecz przyszło duszy przebudzenie:
I oto znowu cię ujrzałem
Jak nieuchwytne przywidzenie,
Jak piękne bóstwo doskonałe.

I serce bije upojeniem,
I znów dla serca zmartwychwstały
Wiara i miłość, i natchnienie,
I łzy, i życie pełne chwały.

przełożył Seweryn Pollak

К *** А.С Пушкин

Я помню чудное мгновенье:
Передо мной явилась ты,
Как мимолетное виденье,
Как гений чистой красоты.

В томленьях грусти безнадежной,
В тревогах шумной суеты,
Звучал мне долго голос нежный,
И снились милые черты.

Шли годы. Бурь порыв мятежный
Рассеял прежние мечты,
И я забыл твой голос нежный,
Твои небесные черты.

В глуши, во мраке заточенья
Тянулись тихо дни мои
Без божества, без вдохновенья,
Без слез, без жизни, без любви.

Душе настало пробужденье:
И вот опять явилась ты,
Как мимолетное виденье,
Как гений чистой красоты.

И сердце бьется в упоенье,
И для него воскресли вновь
И божество и вдохновенье,
И жизнь, и слезы, и любовь.

Добавлено через 40 минут
Noc (А.С. Пушкин перевод Яна Бжехвы)

Głos mój dla ciebie tkliwy jest i rzewny,
Zakłóca ciszę nocną głos mój śpiewny.
Przy łożu świeca smętna w tej godzinie
Pali się; wierszy moich strumień płynie,
Miłości strumień pełny twych uroków,
Przede mną oczy twoje błyszczą w mroku
I brzmienie słów odzywa się w pokojach:
- Mój miły... kocham cię... jam twoja... twoja...

przełożył Jan Brzechwa

Ночь А.С Пушкин

Мой голос для тебя и ласковый и томный
Тревожит позднее молчанье ночи темной.
Близ ложа моего печальная свеча
Горит; мои стихи, сливаясь и журча,
Текут, ручьи любви, текут, полны тобою.
Во тьме твои глаза блистают предо мною,
Мне улыбаются, и звуки слышу я :
Мой друг, мой нежный друг... люблю... твоя... твоя...

Добавлено через 1 час 11 минут
Rozstanie (А.С.Пушкин перевод Ю.Тувима)

Ostatni raz twą postać miłą
Ważę się myślą tulić dziś
I wskrzeszać sny serdeczną siłą,
Żałością tkliwą i wstydliwą
O twej miłości budzić myśl.

Mijają lata - i, niestety,
Zmieniają świat, zmieniają nas!
W mogilnym mroku, w głębi Lety
Widzi cię dzisiaj wzrok poety,
Lecz i poeta tobie zgasł.

Więc mego serca pożegnanie
Przyjmij, daleka! Czoło skłoń,
Jak żona, gdy się wdową stanie,
Jak wierny druh, co przed wygnaniem
Bez słowa ściska bratnią dłoń.

przełożył Julian Tuwim

Прощание А.С.Пушкин

Прощание

В последний раз твой образ милый
Дерзаю мысленно ласкать,
Будить мечту сердечной силой
И с негой робкой и унылой
Твою любовь воспоминать.

Бегут, меняясь, наши лета,
Меняя всё, меняя нас,
Уж ты для своего поэта
Могильным сумраком одета,
И для тебя твой друг угас.

Прими же, дальная подруга,
Прощанье сердца моего,
Как овдовевшая супруга,
Как друг, обнявший молча друга
Пред заточением его.

Добавлено через 1 час 55 минут
Cóż tobie imię moje powie? ( А.С. Пушкин в переводе Ю.Тувима)

Cóż tobie imię moje powie?
Umrze jak smutny poszum fali,
Co plunie w brzeg i zmilknie w dali,
jak nocą głuchą dźwięk w dąbrowie,

Skreślone w twoim imionniku,
Zostawi martwy ląd, podobny
Do hieroglifów płyt nagrobnych
W niezrozumiałym języku.

Cóż po nim? Pamięć jego zgłuszy
Wir wzruszeń nowych i burzliwych
I już nie wskrzesi w twojej duszy
Uczuć niewinnych, wspomnień tkliwych.

Lecz gdy ci będzie smutno - wspomnij,
Wymów je szeptem jak niczyje
I powiedz: ktoś pamięta o mnie,
Jest w świecie serce, w którym żyję.

przełożył Julian Tuwim

Что в имени тебе моем? А.С.Пушкин

Что в имени тебе моем?
Оно умрет, как шум печальный
Волны, плеснувшей в берег дальный,
Как звук ночной в лесу глухом.

Оно на памятном листке
Оставит мертвый след, подобный
Узору надписи надгробной
На непонятном языке.

Что в нем? Забытое давно
В волненьях новых и мятежных,
Твоей душе не даст оно
Воспоминаний чистых, нежных.

Но в день печали, в тишине,
Произнеси его тоскуя;
Скажи: есть память обо мне,
Есть в мире сердце, где живу я...

[Ковальчук Ан]

Czy mi wybaczysz (А.С.Пушкин в переводе Мечислава Яструма

Czy mi wybaczysz moje zazdrosne rojenia,
Szaleństwo mej miłości wciąż nieokiełznane?
Tyś mi wierna, więc skądże znowu te zachcenia,
Ażeby wyobraźni mej zadawać ranę?
Dlaczego, otoczona tłumem wielbicieli,
Wśród gwaru zabaw, chcesz się wszystkim wydać miła
I ze wszystkimi pustą nadzieją się dzieli
Twój wzrok smutny, którego blask czułość zaćmiła?
Zawładnąwszy mą duszą, rozum zamroczywszy,
Pewna stałości moich uczuć nieszczęśliwych,
Nie widzisz nawet, gdy wśród spojrzeń pożądliwych,
Obcy gwarowi rozmów i od wszystkich cichszy,
Męczę się w trosce mojej; więc dla mnie ni słowa,
Ni jednego spojrzenia... Kochanko surowa!
Czy kiedy chcę uciekać, pełne próśb i trwogi
Twoje oczy nie biegną zawrócić mnie z drogi
Albo gdy jakaś piękna dziewczyna w pobliżu
Dwuznaczną zacznie ze mną prowadzić rozmowę,
Tyś spokojna, a mnie twój żartobliwy wyrzut
Poraża jak świadectwo niekochania nowe.
Powiedz jeszcze, dlaczego memu rywalowi,
Gdy zastanie nas z sobą i ciebie pozdrowi,
Pozwalasz, by zmrużonym spojrzeniem wyznawał?
Cóż ma do ciebie? Powiedz, jakież jego prawa,
Aby blednąć z zazdrości, kiedy nas zobaczy?
Między zmierzchem a świtem w nieskromnej godzinie
Bez matki, czyż przystoi samotnej dziewczynie
Półodzianej przyjmować go... i cóż to znaczy?
Lecz jam kochany przecież... Kiedyśmy we dwoje,
Tak czuła jesteś dla mnie! Pocałunki twoje
Tak płomienne! I twojej miłości wyrazy
Tak szczere, pełne serca twojego bez skazy.
Śmieszne dla ciebie muszą być cierpienia moje.
Lecz jam kochany przecież... Ja ciebie rozumiem,
Moja miła, więc nie dręcz mnie, ja cię zaklinam,
Ty nie wiesz, jak ja mocno cię kocham, jedyna,
Ty nie wiesz, jak okrutnie cierpieć umiem.
przełożył Mieczysław Jastrun

Простишь ли мне ревнивые мечты А.С.Пушкин

Простишь ли мне ревнивые мечты,
Моей любви безумное волненье?
Ты мне верна: зачем же любишь ты
Всегда пугать мое воображенье?
Окружена поклонников толпой,
Зачем для всех казаться хочешь милой,
И всех дарит надеждою пустой
Твой чудный взор, то нежный, то унылый?
Мной овладев, мне разум омрачив,
Уверена в любви моей несчастной,
Не видишь ты, когда, в толпе их страстной,
Беседы чужд, один и молчалив,
Терзаюсь я досадой одинокой;
Ни слова мне, ни взгляда... друг жестокой!
Хочу ль бежать: с боязнью и мольбой
Твои глаза не следуют за мной.
Заводит ли красавица другая
Двусмысленный со мною разговор:
Спокойна ты; веселый твой укор
Меня мертвит, любви не выражая.
Скажи еще: соперник вечный мой,
На едине застав меня с тобой,
Зачем тебя приветствует лукаво?...
Что ж он тебе? Скажи, какое право
Имеет он бледнеть и ревновать?...
В нескромный час меж вечера и света,
Без матери, одна, полу-одета,
Зачем его должна ты принимать?...
Но я любим.... На едине со мною
Ты так нежна! Лобзания твои
Так пламенны! Слова твоей любви
Так искренно полны твоей душою!
Тебе смешны мучения мои;
Но я любим, тебя я понимаю.
Мой милый друг, не мучь меня, молю:
Не знаешь ты, как сильно я люблю,
Не знаешь ты, как тяжко я страдаю.

Добавлено через 1 час 0 минут
Gdy w uścisk (А.С.Пушкин в переводе Ю.Тувима)

Gdy w uścisk wiotką kibić twą
Oplotem zamknę - i upojnie
Z zachwytu i rozkoszy drżąc
Słowa miłości sypię hojnie,

Ty - od uścisku ramion mych
Milcząc uwalniasz się i słaniasz,
I odpowiadasz w zamian mi
Uśmiechem... lecz niedowierzania.

Żałosne dzieje dawnych zdrad
W pamięci przechowując skrzętnie,
Słów moich słuchasz obojętnie
I osowiała patrzysz w świat.

Przeklinam grzeszną młodą krew,
Przemyślne dawnych lat zabiegi
I tajne schadzki, i przeszpiegi
W ogrodach, nocą, w mroku drzew,

I szepty słodkie i szalone,
I wierszy melodyjny wiew,
Pieszczoty łatwowiernych dziew
I łzy, i skargi ich spóźnione

przełożył Julian Tuwim

Когда в объятия мои А.С. Пушкин

Когда в объятия мои
Твой стройный стан я заключаю
И речи нежные любви

Тебе с восторгом расточаю,
Безмолвна, от стесненных рук
Освобождая стан свой гибкий,
Ты отвечаешь, милый друг,

Мне недоверчивой улыбкой;
Прилежно в памяти храня
Измен печальные преданья,
Ты без участья и вниманья
Уныло слушаешь меня...

Кляну коварные старанья
Преступной юности моей
И встреч условных ожиданья
В садах, в безмолвии ночей.

Кляну речей любовный шепот,
Стихов таинственный напев,
И ласки легковерных дев,
И слезы их, и поздний ропот.

Добавлено через 1 час 25 минут
W restauracji (Александр Блок)

Nie zapomnę. Nie, nigdy/byłże on, czy też nie był
Wieczór ów; pożarem od zórz
Niebo bladło jak gdyby w żarzącym popiele
I latarni blask żółty zblakł już.

Koło okna siedziałem w tłoku sali i gwarze
Gdzie muzyka miłością się tli,
Tobie różę posłałem. Czarną różę w pucharze
Złocistego jak niebo "A.I"

Popatrzyłaś. Łowiłem z zuchwałym zamieszaniem
Twoje oczy wyniosłe i oddałem Ci cześć,
Obok on był. Zwróciwszy się doń, z pobłażaniem
Powiedziałaś: "Ten kocha się też".

I ze strun wytrysnęła odpowiedź tak twardo
I dźwięk smyczków rozigrał się w krąg.
A Ty byłaś tuż przy mnie ze swą młodą pogardą
Nieuchwytna jak drżenie Twych rąk.

Poderwałaś się z lękiem. Ptak do lotu zerwany.
Przeszłaś obok tak lekko jak sen, perfumami pachnącą,
trzepoczącą rzęsami,
Jedwab sukni trwożliwy krył szmer.

Ale głębia zwierciadeł twym spojrzeniem wołała
I, wołając, kusiła "No bierz!"...
A brzękadło brzęczało, cyganka w głos łkała
O miłości, o zorzy swą pieśń.

В РЕСТОРАНЕ Александр Блок

Никогда не забуду (он был, или не был,
Этот вечер): пожаром зари
Сожжено и раздвинуто бледное небо,
И на жёлтой заре - фонари.

Я сидел у окна в переполненном зале.
Где-то пели смычки о любви.
Я послал тебе чёрную розу в бокале
Золотого, как нёбо, аи.

Ты взглянула. Я встретил смущённо и дерзко
Взор надменный и отдал поклон.
Обратясь к кавалеру, намеренно резко
Ты сказала: "И этот влюблён".

И сейчас же в ответ что-то грянули струны,
Исступлённо запели смычки...
Но была ты со мной всем презрением юным,
Чуть заметным дрожаньем руки...

Ты рванулась движеньем испуганной птицы,
Ты прошла, словно сон мой легка...
И вздохнули духи, задремали ресницы,
Зашептались тревожно шелка.

Но из глуби зеркал ты мне взоры бросала
И, бросая, кричала: "Лови!.."
А монисто бренчало, цыганка плясала
И визжала заре о любви.

[Ковальчук Ан]

Nie lubię wersja polska: Jacek Kaczmarski

Nie lubię, gdy mi mówią po imieniu,
Gdy w zdaniu jest co drugie słowo - brat.
Nie lubię, gdy mnie klepią po ramieniu,
Z uśmiechem wykrzykując - kopę lat!
Nie lubię, gdy czytają moje listy,
Przez ramię odczytując treść ich kart.
Nie lubię tych, co myślą, że na wszystko
Najlepszy jest cios w pochylony kark!

Nie znoszę, gdy do czegoś ktoś mnie zmusza.
Nie znoszę, gdy na litość brać mnie chce.
Nie znoszę, gdy z butami lezą w duszę,
Tym bardziej, gdy mi napluć w nią starają się.
Nie znoszę much, co żywią się krwią świeżą.
Nie znoszę psów, co szarpią mięsa strzęp.
Nie znoszę tych, co tępo w siebie wierzą,
Gdy nawet już ich dławi własny pęd!

Nie cierpię poczucia bezradności,
Z jakim zaszczute zwierzę patrzy w lufy strzelb.
Nie cierpię zbiegów złych okoliczności,
Co pojawiają się, gdy ktoś osiąga cel.
Nie cierpię więc niewyjaśnionych przyczyn,
Nie cierpię niepowetowanych strat,
Nie cierpię liczyć niespełnionych życzeń,
Nim mi ostatnie uprzejmy spełni kat.

Ja nienawidzę, gdy przerwie mi rozmowę
W słuchawce suchy metaliczny szczęk.
Ja nienawidzę strzałów w tył głowy,
Do salw w powietrze czuję tylko wstręt.
Ja nienawidzę siebie, kiedy tchórzę,
Gdy wytłumaczeń dla łajdactw szukam swych,
Kiedy uśmiecham się do tych, którym służę,
Choć z całej duszy nienawidzę ich!

Не люблю Владимир Высоцкий

Я не люблю фатального исхода
От жизни никогда не устаю
Я не люблю любое время года
Когда весёлых песен не пою
Я не люблю открытого цинизма
В восторженность не верю и ещё
Когда чужой мои читает письма
Заглядывая мне через плечо
Я не люблю когда наполовину
Или когда прервали разговор
Я не люблю, когда стреляют в спину
Я также против выстрелов в упор
Я ненавижу сплетни в виде версий
Червей сомненья, почестей иглу
Или когда всё время против шерсти
Или когда железом по стеклу
Я не люблю уверенности сытой
Уж лучше пусть откажут тормоза
Досадно мне, что слово "честь" забыто
И что в чести наветы за глаза
Когда я вижу сломанные крылья
Нет жалости во мне и неспроста
Я не люблю насилье и бессилье
Вот только жаль распятого Христа
Я не люблю себя когда я трушу
Обидно мне, когда невинных бьют
Я не люблю, когда мне лезут в душу
Тем более, когда в неё плюют
Я не люблю манежи и арены
На них мильон меняют по рублю
Пусть впереди большие перемены
Я это никогда не полюблю