Переводы иностранных стихов. - Страница 3

нижняя челюсть на имплантах

ноутбук купить делл

вячеслав баранов голос

кристолайты

выступление басты в 2025 концерт

09.11.2012, 15:40	#32
Ковальчук Ан Модератор Пол: Регистрация: 25.12.2006 Адрес: Северный Город Сообщений: 7,045 Репутация: 10620	Re: Переводы иностранных стихов. MICHAIŁ LERMONTOW I nudno, i smutno I nudno i smutno, i ręki nie podać nikomu Gdy duszę pokrwawi bicz świata... Pragnienia? lecz po co ta wieczna, daremna oskoma? A lata mijają - najlepsze me lata! Pokochać? - a kogo? - na chwilę pokochać nie warto, Na wieki pokochać nie można. Zapatrzeć się w siebie? - tam cała już przeszłość zatarta: A uciech, mąk garstka tak mała, tak zdradna! Namiętność? - czy prędzej czy później, tej słodkiej choroby Rozsądek wnet przerwie pęd krótki; - A życie, gdy zimno spozierasz na życie tej doby - To żart, a tak pusty, a taki głupiutki... tłumaczenie: Bronisław Szwarce Михаил Лермонтов И скучно, и грустно И скучно и грустно, и некому руку подать В минуту душевной невзгоды... Желанья!.. Что пользы напрасно и вечно желать?.. А годы проходят - все лучшие годы! Любить... но кого же?.. На время - не стоит труда, А вечно любить невозможно. В себя ли заглянешь? - Там прошлого нет и следа: И радость, и муки, и всё там ничтожно... Что страсти? - Ведь рано иль поздно их сладкий недуг Исчезнет при слове рассудка; И жизнь, как посмотришь с холодным вниманьем вокруг, - Такая пустая и глупая шутка... Добавлено через 59 минут Sergiusz Jesienin List do matki Żyjesz jeszcze, moja ty staruszko? I ja żywym. Ślę pozdrowień moc. Niech nad izbą twą się sączy smużką Niewymowna światłość zórz pod noc. Piszą mi, że choć ukrywasz trwogę, Smutek za mną w duszą ci się wkradł, Że wychodzisz patrzeć mnie na drogę, W tym kaftanie noszonym od lat. I w sinawym zmroku o wieczorze Ten sam widok nęka cię co dnia: Jak znienacka mnie w karczemnym sporze Ktoś pod żebro fińskim nożem dźga. Rodzicielko, nie niepokój serca. To zwidzenie natrętne i złe. Już nie takim straszny przeniewierca, Żeby umrzeć, nie ujrzawszy cię. Tak jak dawniej, czułych słów złaknionym I o jednym nie przestaję śnić, By przed żalem wciąż nieujarzmionym W naszym domu niziutkim się skryć. Wrócę, wrócę gdy kiście ku niebu Wznosząc sad na wiosnę będzie kwitł. Tylko, proszę, teraz mnie już nie budź, Jak przed ośmiu laty, skoro świt. Nie budź marzeń nie do ocalenia, Nie rusz tego, czemu pełni brak Nazbyt wcześnie straty i zmęczenia Przyszło mi w tym życiu poznać smak. I modlitwy nie ucz mnie. Zaniechaj. Co minęło, nie powróci już. Tyś mi jedna pomoc i pociecha, Tyś mi blaskiem niewymownych zórz. Więc zapomnijże o swojej trwodze, Zdław ten smutek, co w duszę się wkradł. Nie wystawaj tak często na drodze W tym kaftanie noszonym od lat. Сергей Есенин ПИСЬМО МАТЕРИ Ты жива еще, моя старушка? Жив и я. Привет тебе, привет! Пусть струится над твоей избушкой Тот вечерний несказанный свет. Пишут мне, что ты, тая тревогу, Загрустила шибко обо мне, Что ты часто ходишь на дорогу В старомодном ветхом шушуне. И тебе в вечернем синем мраке Часто видится одно и то ж: Будто кто-то мне в кабацкой драке Саданул под сердце финский нож. Ничего, родная! Успокойся. Это только тягостная бредь. Не такой уж горький я пропойца, Чтоб, тебя не видя, умереть. 180 Я по-прежнему такой же нежный И мечтаю только лишь о том, Чтоб скорее от тоски мятежной Воротиться в низенький наш дом. Я вернусь, когда раскинет ветви По-весеннему наш белый сад. Только ты меня уж на рассвете Не буди, как восемь лет назад. Не буди того, что отмечталось, Не волнуй того, что не сбылось,— Слишком раннюю утрату и усталость Испытать мне в жизни привелось. И молиться не учи меня. Не надо! К старому возврата больше нет. Ты одна мне помощь и отрада, Ты одна мне несказанный свет. Так забудь же про свою тревогу, Не грусти так шибко обо мне. Не ходи так часто на дорогу В старомодном ветхом шушуне. Добавлено через 1 час 14 минут Sergiusz Jesienin Klonie mój bezlistny Klonie mój bezlistny, klonie lodem skuty, Czemu stoisz, zgięty, wśród zamieci lutej? Czyś tam co wypatrzył? Usłyszał co w głuszy? Jakbyś na przechadzkę za wioskę wyruszył. I, jak stróż pijany, wyszedłszy na drogę, Ugrzązłeś w sumiocie, odmroziłeś nogę. Ach, sam jestem dzisiaj chwiejny i niemrawy, Nie dojdę do domu z brackiej popijawy. Tam dostrzegłem wierzbę, tam sosnę spotkałem, Pieśni im o lecie w tak wichru śpiewałem. Wydałem się sobie takim samym klonem, Tylko nie bez liści, a całym zielonym. I, wyzbyty wstydu, w sztok spity gorzałą, Niczym cudzą żonę brzózkem ściskał śmiało. Сергей Есенин Клен ты мой опавший Клен ты мой опавший, клен заледенелый, Что стоишь нагнувшись под метелью белой? Или что увидел? Или что услышал? Словно за деревню погулять ты вышел. И, как пьяный сторож, выйдя на дорогу, Утонул в сугробе, приморозил ногу. Ах, и сам я нынче чтой-то стал нестойкий, Не дойду до дома с дружеской попойки. Там вон встретил вербу, там сосну приметил, Распевал им песни под метель о лете. Сам себе казался я таким же кленом, Только не опавшим, а вовсю зеленым. И, утратив скромность, одуревши в доску, Как жену чужую, обнимал березку. Добавлено через 2 часа 34 минуты Sergiusz Jesienin Ponad oknem miesiąc Ponad oknem miesiąc. Pod oknem wiatr śwista. Obnażona topól srebrna i świetlista. W dali płacz harmonii, samotny głos nocny I taki rodzimy, i taki mi obcy. Śmieje się i płacze piosenka stepowa. Gdzieżeś, moja lipo, lipo ty wiekowa? I ja sam za młodu w niedzielne poranki Z harmonią na piersi szedłem do wybranki. A teraz dla miłej nic a nic nie znaczę, Przy cudzej melodii śmieję się i płaczę. Сергей Есенин Над окошком месяц. Над окошком месяц. Под окошком ветер. Облетевший тополь серебрист и светел. Дальний плач тальянки, голос одинокий — И такой родимый, и такой далекий. Плачет и смеется песня лиховая. Где ты, моя липа? Липа вековая? Я и сам когда-то в праздник спозаранку Выходил к любимой, развернув тальянку. А теперь я милой ничего не значу. Под чужую песню и смеюсь и плачу. Последний раз редактировалось Ковальчук Ан; 09.11.2012 в 16:54..

Сказали спасибо:

10.11.2012, 10:34	#33
Ковальчук Ан Модератор Пол: Регистрация: 25.12.2006 Адрес: Северный Город Сообщений: 7,045 Репутация: 10620	Re: Переводы иностранных стихов. Sergiusz Jesienin Spojrzę w pola Spojrzę w pola i w przestworza W polach w niebiesiech raj. Znowu tonie w kopach zboża Mój nie zaorany kraj. Znowu nieodparte stada W nie pasionych zagajnikach, I z zielonych gór opada Złotolity nurt strumyka. Wierzę snadź, za łzy wylane Nad zapitym kpem wioskowym Ktoś tam ręce wymuskane Kąpie w ciepłym mleku krowim. Сергей Есенин Гляну в поле Гляну в поле, гляну в небо - И в полях и в небе рай. Снова тонет в копнах хлеба Незапаханный мой край. Снова в рощах непасеных Неизбывные стада, И струится с гор зеленых Златоструйная вода. О, я верю - знать, за муки Над пропащим мужиком Кто-то ласковые руки Проливает молоком. Добавлено через 15 минут Sergiusz Jesienin Wieczór groźnie czarne brwi nasępił Wieczór groźnie czarne brwi nasępił. Zaprzęg się przed progiem niecierpliwi. Czym nie wczoraj swoją młodość przepił? Czym nie wczoraj cię unieszczęśliwił? Nie chrap tak, spóźniona trojko kara! Nasze życie minęło bez śladu! Może jutro mnie szpitalna nara Doprowadzi na zawsze do ładu. Może jutro, inaczej ni ż wcześniej, Ocalony, odejdę w cichości, Słuchać czeremch i dżdżu głośnych pieśni, Bo tym żyją zdrowi ludzie prości. Mroczne siły pozapominam, Co targały mnie, pchając ku śmierci. Najmilejsze oblicze! Jedyna! Ciebie jedną zachowam w pamięci. I choć inna rozkocha mnie w sobie, Ale nawet tamta, kochana, Dowie się moja droga o tobie, Że też drogą byłaś nazywana. I opowiem, jak mijała miniona Młodość nasza, co minioną nie była... Głowo moja, głowo szalona, I do czegoś mnie doprowadziła? Сергей Есенин Вечер черные брови насопил. Вечер черные брови насопил. Чьи-то кони стоят у двора. Не вчера ли я молодость пропил? Разлюбил ли тебя не вчера? Не храпи, запоздалая тройка! Наша жизнь пронеслась без следа. Может, завтра больничная койка Упокоит меня навсегда. Может, завтра совсем по-другому Я уйду, исцеленный навек, Слушать песни дождей и черемух, Чем здоровый живет человек. Позабуду я мрачные силы, Что терзали меня, губя. Облик ласковый! Облик милый! Лишь одну не забуду тебя. Пусть я буду любить другую, Но и с нею, с любимой, с другой, Расскажу про тебя, дорогую, Что когда-то я звал дорогой. Расскажу, как текла былая Наша жизнь, что былой не была... Голова ль ты моя удалая, До чего ж ты меня довела? Добавлено через 24 минуты Sergiusz Jesienin Słyszysz - to mkną sanie Słyszysz - to mkną sanie, słyszysz - pędzą sanie. Miło się z kochaną zagubić na łanie. Wstydliwy, nieśmiały wiaterek wesoły, Dzwoneczek się toczy po równinie gołej. Ech, sanie, wy, sanie! Koniu mój bułany! Gdzieś tam na polanie tańczy klon pijany. Podjedziemy podeń, zdziwimy się: co to? I we troje w tany pójdziemy z ochotą. Сергей Есенин Слышишь - мчатся сани Слышишь - мчатся сани, слышишь - сани мчатся. Хорошо с любимой в поле затеряться. Ветерок веселый робок и застенчив, По равнине голой катится бубенчик, Эх вы, сани, сани! Конь ты мои буланый! Где-то на поляне клен танцует пьяный. Мы к нему подъедем, спросим - что такое? И станцуем вместе под тальянку трое. Добавлено через 2 часа 9 минут Andrzej Bieły Czekaj mnie Tak mi bliska, tak daleka – Czekaj mnie... Tak mi bliska, tak daleka – Ujrzysz mnie... Gdzieś daleko twoje oczy: Para gwiazd. I na ciebie te odległe dale – Spojrzałbym; Zasnułyby odległe dale Lotny dyn. Między nami, płonącymi – Czuwa czas... Między nami, płonącymi – Biały blask. Andrzej Bieły tłum. Stanisław Barańczak Андрей Белый Жди меня Далекая, родная,- Жди меня... Далекая, родная: Буду - я... Твои глаза мне станут Две звезды. Тебе в тумане глянут - Две звезды. Мы в дали отстояний - Поглядим; И дали отстояний - Станут: дым. Меж нами, вспыхнувшими,- Лепет лет... Меж нами, вспыхнувшими, Светит свет. 1924, Москва Последний раз редактировалось Ковальчук Ан; 10.11.2012 в 11:05..

Сказали спасибо:

10.11.2012, 15:20	#34
Ковальчук Ан Модератор Пол: Регистрация: 25.12.2006 Адрес: Северный Город Сообщений: 7,045 Репутация: 10620	Re: Переводы иностранных стихов. Andriej Bieły Melancholia Melancholia Nad ranem knajpa pustoszeje. Nimfy szeleszcząc atłasami Szepczą. Wyje gramofon. Dnieje. Kelnerzy brzęczą talerzami Po gabinetach. Jak zwidzenie Błąkam się w sieci dymno-plynnej. Już wkrótce złote światło dzienne W te okna runie nieomylnie. Palcami swymi czad rozgarnie, W lustrze jak diament się rozbłyszczy… Gazowa w oknie – tam – latarnia Okiem wpatruje się ognistym. Nad miastem się unoszą chmurą Nad ulicami czadu kłęby. Z dali – nad głową – z dali – górą Płyną uległych arii strzępy. Tak w smutku upłynęło życie, Bez żalu i bez skargi słowa. Tam: - te odblaski na suficie – Girlanda cieni koronkowa Pobiegnie. I na mgnienie wszystko Żółtawym światłem się rozpłoni. Tam – w lustrze – mój sobowtór z bliska Jak kontur stanął wykrojony. Przybliża się i kiwa na mnie, Z rozpaczą załamując w męce W jasnej głębinie zwierciadlanej Swe wyciągnięte do mnie ręce. Andriej Bieły tłum. Seweryn Pollak Андрей Белый МЕЛАНХОЛИЯ МЕЛАНХОЛИЯ М. Я. Шику Пустеет к утру ресторан. Атласами своими феи Шушукают. Ревет орган. Тарелками гремят лакеи — Меж кабинетами. Как тень, Брожу в дымнотекущей сети. Уж скоро золотистый день Ударится об окна эти, Пересечет перстами гарь, На зеркале блеснет алмазом... Там: — газовый в окне фонарь Огнистым дозирает глазом. Над городом встают с земли,— Над улицами клубы гари. Вдали — над головой — вдали Обрывки безответных арий. И жил, и умирал в тоске, Рыдание не обнаружив. Там: — отблески на потолке Гирляндою воздушных кружев Протянутся. И всё на миг Зажжется желтоватым светом. Там — в зеркале — стоит двойник; Там вырезанным силуэтом — Приблизится, кивает мне, Ломает в безысходной муке В зеркальной, в ясной глубине Свои протянутые руки. Добавлено через 34 минуты Josif Brodski Ogrodnik Ogrodnik Ogrodnik wspiął się — niby drozd w waciak odziany — na szczyt drzewa, łącząc tym samym niby most to, co dwunogie z tym, co śpiewa. Lecz miast szczebiotu rozległ się, w plecy wbijając dreszczu oszczep, inny, też specyficzny dźwięk: zgrzyt ostrza, które trze o ostrze. Tym różni się od ptactwa ssak dwunogi (bardziej niż obliczem), że choć na drzewie tkwi jak ptak, rozwarłszy niczym dziób nożyce, potrafi wydać z siebie zgrzyt jedynie, a nie śpiew — i tyle. Czyśmy nie zapóźnieni zbyt wobec tych, co są niby w tyle? Mnożąc nasz krótki żywot — myślę —- przez sumę gniazdek i upojeń własnym śpiewaniem, nieco ściślej można ustalić miejsce swoje. Josif Brodski przełożył Stanisław Barańczak Иосиф Бродский Садовник в ватнике, как дрозд... (1964) Садовник в ватнике, как дрозд, по лестнице на ветку влез, тем самым перекинув мост к пернатым от двуногих здесь. Но, вместо щебетанья, вдруг, в лопатках возбуждая дрожь, раздался характерный звук: звук трения ножа о нож. Вот в этом-то у певчих птиц с двуногими и весь разрыв (не меньший, чем в строеньи лиц), что ножницы, как клюв, раскрыв, на дереве, в разгар зимы, скрипим, а не поем как раз. Не слишком ли отстали мы от тех, кто "отстает от нас"? Помножив краткость бытия на гнездышки и забытье при пеньи, полагаю я, мы место уточним свое. Добавлено через 1 час 58 минут Josif Brodski Miłość Miłość Dwa razy się zbudziłem w środku nocy i wlokłem się do okna, i lampiony, i fragment wiersza, ze snu wyłowiony, jak wielokropek, donikąd wiodący, nie przynosiły ulgi upragnionej. Śniło mi się, że oto jesteś w ciąży, i wtem, żyjąc od lat z tobą w rozłące, odczułem winę swą, i ręce, drżące, z radością po omacku brzuch objąwszy, z nawyku złapały spodnie, a końce palców kontakt. I wlokąc się pod okno, wiedziałem - zostawiłem cię samotną, tam, gdzie wyczekiwałaś, w mroku, we śnie, cierpliwa, za perfidię wielokrotną rozstań nie winiąc mnie, kiedy niewcześnie znowu wracałem. Właśnie tam, w ciemności, trwa, co urwało się przy świetle w świecie. Myśmy małżeństwem tam, wzorem wierności, my dziwolągi dwuplece, a dzieci są tylko wytłumaczeniem nagości. Nadejdzie kiedyś taka noc, godzina, że znów się zjawisz wychudła i biedna, i córkę wówczas zobaczę lub syna, bez imion jeszcze wciąż - tym razem jednak w stronę kontaktu nie sięgnę, powstrzymam dłoń i w bok nie wyciągnę, nie mam prawa zostawić was w owym królestwie cieni, milczących, przed białych dni przepierzeniem, stających się zawisłymi od jawy, z moim na niej niedostępnym istnieniem. Josif Brodski przełożył Zbigniew Dmitroca Иосиф Бродский ЛЮБОВЬ ЛЮБОВЬ Я дважды пробуждался этой ночью и брел к окну, и фонари в окне, обрывок фразы, сказанной во сне, сводя на нет, подобно многоточью, не приносили утешенья мне. Ты снилась мне беременной, и вот, проживши столько лет с тобой в разлуке, я чувствовал вину свою, и руки, ощупывая с радостью живот, на практике нашаривали брюки и выключатель. И бредя к окну, я знал, что оставлял тебя одну там, в темноте, во сне, где терпеливо ждала ты, и не ставила в вину, когда я возвращался, перерыва умышленного. Ибо в темноте — там длится то, что сорвалось при свете. Мы там женаты, венчаны, мы те двуспинные чудовища, и дети лишь оправданье нашей наготе. В какую-нибудь будущую ночь ты вновь придешь усталая, худая, и я увижу сына или дочь, еще никак не названных,— тогда я не дернусь к выключателю и прочь руки не протяну уже, не вправе оставить вас в том царствии теней, безмолвных, перед изгородью дней, впадающих в зависимость от яви, с моей недосягаемостью в ней.

Сказали спасибо:

11.11.2012, 08:18	#35
Ковальчук Ан Модератор Пол: Регистрация: 25.12.2006 Адрес: Северный Город Сообщений: 7,045 Репутация: 10620	Re: Переводы иностранных стихов. Aleksander Błok Okna na podwórze Okna na podwórze Nadzieja mi jedna została: Przeglądać się w studni podwórza... Świt... szata rozwiewa się biała I w szarzy zarannej się nurza. Znów słyszę , jak stara rozmowa Na samym dnie studni się budzi, Gdzieś świeca dogasa woskowa, Mdły blask zostawiony przez ludzi... Dach szronem się okrył, na biało... Kot głodny, skulony, przy rynnie... Zapłakać - to jedno zostało, I słuchać jak śnisz coś niewinnie... Śnisz sobie... w krąg biało i cicho... A we mnie tęsknota się żali! I godne, wychudłe, złe licho W mych skroniach z uporem wciąż wali... Hej, chłopcze! W me oko milczące Spójrz chociaż! Nie zechcesz... wiem przecież Ach czuję się dziś jak to słońce: Zimowe i głupie, na świecie... Aleksander Błok przekład Julian Tuwim Александр Блок Окна во двор Окна во двор Одна мне осталась надежда: Смотреться в колодезь двора. Светает. Белеет одежда В рассеянном свете утра. Я слышу — старинные речи Проснулись глубо́ко на дне. Вон теплятся жёлтые свечи, Забытые в чьём-то окне. Голодная кошка прижалась У жолоба утренних крыш. Заплакать — одно мне осталось, И слушать, как мирно ты спишь. Ты спишь, а на улице тихо, И я умираю с тоски, И злое, голодное Лихо Упорно стучится в виски… Эй, малый, взгляни мне в оконце!.. Да нет, не заглянешь — пройдёшь… Совсем я на зимнее солнце, На глупое солнце похож.

Сказали спасибо:

13.11.2012, 11:56	#36
Ковальчук Ан Модератор Пол: Регистрация: 25.12.2006 Адрес: Северный Город Сообщений: 7,045 Репутация: 10620	Re: Переводы иностранных стихов. Iwan Bunin Jeszcze wilgotno jest * * * Jeszcze wilgotno jest i zimnem Lutowym wieje, lecz za sadem Już się uśmiecha niebo blade – I wszystko jest już młode, inne. Przejrzyście szary, przedwiosennie, Śnieg taje, ślad byłego chłodu, A z nieba już resztki na resztki lodu Blask pada modry, krasząc ziemię. Ach, dobrze patrzeć na te drzewa, Tonące w łonie nieboskłonu, Ach, słodko słuchać stąd, z balkonu, Jak gil na krzaku dźwięcznie śpiewa! Nie, nie krajobraz mnie zachwyca, Nie barwy chciwy wzrok pochłania, Lecz to, co się z tych barw wyłania – Miłość i czystą radość życia. Iwan Bunin przekład Maria Leśniewska Иван Бунин - Еще и холоден и сыр… Еще и холоден и сыр Февральский воздух, но над садом Уж смотрит небо ясным взглядом, И молодеет божий мир. Прозрачно-бледный, как весной, Слезится снег недавней стужи, А с неба на кусты и лужи Ложится отблеск голубой. Не налюбуюсь, как сквозят Деревья в лоне небосклона, И сладко слушать у балкона, Как снегири в кустах звенят. Нет, не пейзаж влечет меня, Не краски жадный взор подметит, А то, что в этих красках светит: Любовь и радость бытия.

Сказали спасибо:

13.11.2012, 22:03	#37
Ковальчук Ан Модератор Пол: Регистрация: 25.12.2006 Адрес: Северный Город Сообщений: 7,045 Репутация: 10620	Re: Переводы иностранных стихов. Władysław Chodasiewicz Burza Burza Burzo! Pędzisz ty armady skroś huczących gniewnie mórz, maszty gniesz wśród kanonady, ku niebiosom wznosisz kurz. Groźny pont na bój wyzywasz, rzekom płynąć każesz w krąg i staruszce złej wyrywasz grat-parasol z drżących rąk. Długowieczne gaje kosisz, gradem wieścisz zbożu kres, tylko mądrym nie przynosisz ni radości, ani łez. Mądry spojrzy w świat daleki przez okienko w grozie tucz i przymyka swe powieki nad przesytem gorzkim ócz. Władysław Chodasiewicz przekład Kazimierz Andrzej Jaworski Владислав Ходасевич Буря (1921) Буря! Ты армады гонишь По разгневанным водам, Тучи вьешь и мачты клонишь, Прах подъемлешь к небесам. Реки вспять ты обращаешь, На скалы бросаешь поит, У старушки вырываешь Ветхий, вывернутый зонт. Вековые рощи косишь, Градом бьешь посев полей - Только мудрым не приносишь Ни веселий, ни скорбей. Мудрый подойдет к окошку, Поглядит, как бьет гроза, - И смыкает понемножку Пресыщенные глаза. Marina Cwietajewa Snadź nie sądzone, by silny z silnym *** Snadź nie sądzone, by silny z silnym Arthur Rackham - Zygfryd i Brunhilda Mogli przez świat ten pospołu przejść. Tak rozminęli się Zygfryd z Brunhildą, Mieczem przeciąwszy małżeństwa więź. Nienawiścią wzajemną zbratani - Jak bawoły! – na skałę – skała. Z łoża ślubnego odszedł nie poznany, I męża nie znając – spała. Osobno – nawet na łożu godowym – Osobno – nawet gdy zwarci w pięść – Osobno – nawet gdy w znaku liczbowym – Późno, osobno – to nasza więź! Ale jeszcze dawniejsze krzywdy Są: amazonkę jak lew stłamsiwszy – Tak rozminęli się: syn Tetydy Z córą Aresa: Achilles z mężną Pantesileją. O, wspomnij! – już z dołu Spojrzenie jej! Powalonej, lecz chyżej Spojrzenie! już nie z Olimpu – z bajora Spojrzenie – a jednak wciąż z wyżyn! Cóż z tego, że odtąd za cel uznał główny: Jako żonę ją wyrwać z Hadesu mgły. Snadź nie sądzone, by równy – z równym… . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Tak rozmijamy się – my. Marina Cwietajewa przełożyła Joanna Salamon Марина Цветаева Двое Не суждено, чтобы сильный с сильным Соединились бы в мире сём. Так разминулись Зигфрид с Брунгильдой, Брачное дело решив мечом. В братственной ненависти союзной — Буйволами! — на скалу — скала. С брачного ложа ушёл, неузнан, И неопознанною — спала. Порознь! — даже на ложе брачном — Порознь! — даже сцепясь в кулак — Порознь! — на языке двузначном — Поздно и порознь — вот наш брак! Но и постарше ещё обида Есть: амазонку подмяв как лев — Так разминулися: сын Фетиды С дщерью Аресовой: Ахиллес С Пенфезилеей. ‎О вспомни — снизу Взгляд её! сбитого седока Взгляд! не с Олимпа уже, — из жижи Взгляд её — всё ж ещё свысока! Что ж из того, что отсель одна в нём Ревность: женою урвать у тьмы. Не суждено, чтобы равный — с равным… . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Так разминовываемся — мы. 3 июля 1924 Добавлено через 46 минут Maryna Cwietajewa Błogosławieństwo W odbiciu lustra ludzkie sny… Zapytam – mam ten gest – Gdzie jesteś, gdzie przebywasz ty I gdzie ta przystań jest. Znów widzę statek, jesteś tam… O maszt oparłeś dłoń. Topole-pole, w dali dal, a ja Żałobny wieczór mam. Na trawach rosa, las we mgle W ruinach kruków song; Błogosławieństwo ślę Wzdłuż wyciągniętych rąk, Błogosławieństwo ślę Na cztery strony świata. tłumaczył: Jerzy Księski Марина Цветаева Благословляю вас Хочу у зеркала, где муть И сон туманящий, Я выпытать — куда Вам путь И где пристанище. Я вижу: мачта корабля, И Вы — на палубе... Вы — в дыме поезда... Поля В вечерней жалобе... Вечерние поля в росе, Над ними — вороны... — Благословляю Вас на все Четыре стороны! 3 мая 1915 Добавлено через 1 час 0 минут Eugeniusz Jewtuszenko Kradzione jabłka Kradzione jabłka Biegnę pod płotem. Płot się chwieje na wichrze, co znad morza nadszedł. A my – szczęśliwi jak złodzieje. I jabłek pełne mam zanadrze. Trudno z jabłkami tymi dobiec... Zdejmował strach, gdy się je jadło, Lecz myśmy się kochali w sobie I piękne było to, jak jabłoń. Schronienie dała nam wspólniczka - - dacza. Świat był burzliwy na co dzień. Szeptała w ucho dacza-mniszka: „Nie bój się kochać... Tyś nie złodziej...” Poświata księżycowa z okien szepcze nam, czary dziwne czyni: „Ci, którzy kradną to, co mogli skraść im złodzieje – nie są winni.” Gospodarz daczy był piłkarzem (cóż jeszcze rzec o gospodarzu?), Ze zdjęć patrzyły zblakłe twarze, „Nie bójcie się...” – szeptały – Naprzód!...” Więc przedzieraliśmy się w miłość, ku bramce, aż na pole karne, z woleja, aż się w oczach ćmiło, strzał trafiał aż w niebiosa parne! A na tapetach starej budy, małe, pocieszne, nieprawdziwe znad naszych głów piłkarskie buty na ścianie chwiały się, jak żywe. „Strzelaj!” – szeptały – „To wstyd – ulec!” i nie umieliśmy zaprzeczyć. I znów kopały ziemską kulę, tę futbolówkę w gruncie rzeczy. I myśmy grali i strzelali. O, piłko, kiedy wpadniesz? Bo myśmy w sobie się kochali I było to naprawdę ładne. A morze hukiem, lutym rykiem tak chciało nas zaniepokoić. Ale, jak owa złota rybka, pluskał się lok na czole twoim. I nie lękałem się – kochany – że w świecie tym, przez sztorm rozmytym za chciwość moją ukarany z rozbitym będę stał korytem. Oszczerca – mówisz – mnie zaszczuje? Miłość to nie jest hobby słabych. Jej zapach jest to zapach – czuję – kradzionych, a nie kupnych jabłek. Cóż mi krzyk stróża otępiały, gdym tulił głowę w bryzgach słonych do tych dwóch jabłek niedojrzałych, jabłek, przeze mnie ukradzionych! Eugeniusz Jewtuszenko przełożył Witold Dąbrowski Евгений Евтушенко Краденые яблоки Кренились от шторма заборы, И крались мы в тенях озяблых Счастливые, будто-бы воры, С рубахами полными яблок. Тяжёлые яблоки были, И есть было страшно- престрашно, Но мы друг друга любили, И это было прекрасно. И нас, как сообщница, пряча От мира, где грязные волны, Шептала монахиня дача: «Не бойтесь любить: вы не воры…» Бал дачи хозяин гуманный,- Футбольный на пенсии витязь, И фото, мерцая туманно, Шептали: «Не бойтесь…прорвитесь»… И мы прорывались к воротам В любовь, как в штрафную площадку Делали финт с поворотом И яблоками - в девятку. И крошечно - снились нам будто,- Игрушками – игрунками Качались футбольные бутсы На ниточке тонкой над нами. «Играйте, - шептали как гномы, Играйте и не понарошке» И били по шару земному, Такому же, в сущности, крошке. И мы играли и били Игра была, может, напрасна, Но мы друг друга любили И это было прекрасно. А море лютея от рыка Предупреждало о чём-то, Но, как золотая рыбка Плескалась на лбу твоя чёлка. И было не боязно думать, Что в мире штормами размытом, За жадность мою и за дурость Останусь с разбитым корытом. Пусть буду я сплетнями загнан, Я знаю: любовь не для слабых, И запах любви – это запах Не купленных – краденных яблок. Что крик сторожей иступлённых, Когда я, под брызгами моря, Лежал головой на солёных Двух яблоках, краденных мною. Последний раз редактировалось Ковальчук Ан; 13.11.2012 в 22:32..

Сказали спасибо:

15.11.2012, 00:07	#38
Ковальчук Ан Модератор Пол: Регистрация: 25.12.2006 Адрес: Северный Город Сообщений: 7,045 Репутация: 10620	Re: Переводы иностранных стихов. Nikołaj Gumiłow Przy kominku Przy kominku Spływał nocy cień... Drwa się dopalały. Z gorzkich jego ust słowa mu spływały. Ali Akbar Sadeghi Nieruchomy wzrok utkwił w ciemnej dali i nad sobą sam tak się smutno żalił: ”Przeniknąłem w głąb nieznajomych lądów, osiemdziesiąt dni sunął tren wielbłądów. Łańcuch groźnych gór, las, rozlane wody i w dalekiej mgle czyjeś dziwne grody. Nieraz stamtąd w noc pod namiotów krycie dolatało nas tajemnicze wycie. Las rąbaliśmy, rowyśmy kopali, podchodziły lwy, myśmy się nie bali. Żaden bowiem tchórz pośród nas nie kroczył, trafiał celny strzał między ich złe oczy. Odkopaliśmy z piasku tam świątynię, jedna z tamtych rzek mym imieniem słynie. I w krainie wód zza jeziornej strony wielkich plemion pięć biło mi pokłony. Teraz zbyłem sił, jestem jakby we śnie, chora dusza ma ciężko i boleśnie. I poznałem strach po raz pierwszy w życiu pogrzebany tu, w czterech ścian ukryciu. Nawet strzelby błysk, nawet cios obucha nie są w stanie już zerwać mi łańcucha''. A kobieta zła w pysze swego ciała wparta w ciemny kąt jego słów słuchała. Nikołaj Gumiłow przekład Kazimierz Andrzej Jaworski Николай Гумилев У КАМИНА У КАМИНА Наплывала тень... Догорал камин, Руки на груди, он стоял один, Неподвижный взор устремляя вдаль, Горько говоря про свою печаль: "Я пробрался в глубь неизвестных стран, Восемьдесят дней шел мой караван; Цепи грозных гор, лес, а иногда Странные вдали чьи-то города, И не раз из них в тишине ночной В лагерь долетал непонятный вой. Мы рубили лес, мы копали рвы, Вечерами к нам подходили львы. Но трусливых душ не было меж нас, Мы стреляли в них, целясь между глаз. Древний я отрыл храм из-под песка, Именем моим названа река. И в стране озер пять больших племен Слушались меня, чтили мой закон. Но теперь я слаб, как во власти сна, И больна душа, тягостно больна; Я узнал, узнал, что такое страх, Погребенный здесь, в четырех стенах; Даже блеск ружья, даже плеск волны Эту цепь порвать ныне не вольны..." И, тая в глазах злое торжество, Женщина в углу слушала его.

Сказали спасибо:

15.11.2012, 13:05

#39

Vladibor

Старожил

Пол:

Регистрация: 02.03.2008

Адрес: Днепр

Сообщений: 1,159

Репутация: 4139

Re: Переводы иностранных стихов.

Цитата:

Сообщение от Ковальчук Ан


	Сюда я думаю будем выкладывать переводы стихов

А песен? Песни-то тоже, вроде как стихи? А перевод обязтельно должен быть это...поэтическим? Или просто понятным?

__________________
Сuius regio, eius lingua

Сказали спасибо:

15.11.2012, 18:21

#40

Ковальчук Ан

Модератор

Пол:

Регистрация: 25.12.2006

Адрес: Северный Город

Сообщений: 7,045

Репутация: 10620

Re: Переводы иностранных стихов.

Цитата:

Сообщение от Vladibor


	песен? Песни-то тоже, вроде как стихи? А перевод обязтельно должен быть это...поэтическим? Или просто понятным?

Ну давайте остановимся на поэтическом переводе. Понятный перевод все равно не дает понимания песни (стиха) , если не знаешь языка. А тем, кто знает, тем и перевод не нужен.

Сказали спасибо:

16.11.2012, 08:53	#41
Ковальчук Ан Модератор Пол: Регистрация: 25.12.2006 Адрес: Северный Город Сообщений: 7,045 Репутация: 10620	Re: Переводы иностранных стихов. Włodzimierz Wysocki Konie narowiste Konie narowiste Nad urwiskiem nad przepaścią śnieżną zamieć przeganiając Na złamanie karku gnam nahajką konie poganiając Już brakuje mi powietrza, wiatr i mgłę łapczywie piję I z zachwytem dzikim wołam: nie przeżyję, nie przeżyję... Trochę wolniej, wolniej konie, dokąd rwiecie cwałem Co tam wam czarne wodze i bat Takie mam konie narowiste jakie sam wybrałem Życia mi trochę żal, pieśni żal, co za świat Koniom woda i sól Pieśniom miłość i ból Ile czasu los da Może dzień, może dwa... Mogę zginąć, wicher zmiecie mnie z otwartej życia dłoni Kiedy sanie mnie poniosą mroźnym świtem wśród śnieżycy Każde kopyt uderzenie oszalałych w biegu koni Jednak zbliża mnie do celu, do ostatniej już granicy... Ja zdążyłem, bo do Boga każdy kiedyś zdąży w gości Czemu chór anielski ochrypł, czy z zazdrości czy z miłości? Czy to dzwonek ciągle dzwoni aż zanosi się od łkania Czy to ja daremnie wołam, własny los ścigając w saniach... Włodzimierz Wysocki w tłumaczeniu Romana Kołakowskiego Высоцкий Владимир — «Кони привередливые» Вдоль обрыва по-над пропастью по самому по краю Я коней своих нагайкою стегаю погоняю Что-то воздуху мне мало ветер пью туман глотаю Чую с гибельным восторгом пропадаю пропадаю Чуть помедленнее кони чуть помедленнее Вы тугую не слушайте плеть Но что-то кони мне попались привередливые И дожить не успел мне допеть не успеть Я коней напою я куплет допою Хоть немного еще постою на краю Сгину я меня пушинкой ураган сметет с ладони И в санях меня галопом повлекут по снегу утром Вы на шаг неторопливый перейдите мои кони Хоть немного но продлите путь к последнему приюту Чуть помедленнее кони чуть помедленнее Не указчики вам кнут и плеть Но что-то кони мне попались привередливые И дожить не успел мне допеть не успеть Я коней напою я куплет допою Хоть немного еще постою на краю Мы успели в гости к богу не бывает опозданий Так что ж там ангелы поют такими злыми голосами Или это колокольчик весь зашелся от рыданий Или я кричу коням чтоб не несли так быстро сани Чуть помедленнее кони чуть помедленнее Умоляю вас вскачь не лететь Но что-то кони мне попались привередливые Коль дожить не успел так хотя бы допеть Я коней напою я куплет допою Хоть немного еще постою на краю Добавлено через 21 минуту Тадеуш Боровский Прощание со Скарышевской (перевод Анатолия Герескула) Прощание со Скарышевской Честная улица, ты без личины, громкоголосая, жесткая нравом, в буйство поэзии и матерщины льешься слезами по сточным канавам. Жаркими днями в толкучке и гаме гонишь течение в глубь вековую, а по ночам населяешь тенями и подметаешь луной мостовую. Ты, моя улица, стала родною, с каждой своей подворотней сдружила, и босяки твои свыклись со мною, и примелькались твои старожилы. Ушлый лотошник. Бездомный в кювете спит, убаюкан печалью и водкой. И полицейские, сукины дети, ходят вразвалочку, шаткой походкой. Бедная улица, спазмами плачей, комьями в горле саднят твои камни. Ты все равно тем милей, чем невзрачней, и лишь такой, признаюсь, дорога мне. Здесь я познал лихорадку бессонных, первую девушку, первую пьянку, здесь подглядел я, как в утренних кронах звезды гнездо себе вьют спозаранку. Клуб анархистов горланил в подвале, в сумерках возчики цокали звонко, Петр и Аркадий в кустах ночевали, Стась в забегаловке дул самогонку. Свадебку Ежи и Зося справляли, у новобрачных ни ложа, ни крова. Милая улица! Здесь вытворяли много чего, молодого, хмельного… Жизнь мою смыло дождем-листобоем, дни потонули в расплесканной мути. Где нам еще доведется обоим снова сойтись, на каком перепутье? Улица гнева и обнищанья, судорог плача и жалобной дрожи, я ухожу. Это наше прощанье, наше с тобой - и с поэзией тоже. Скарышевкая - Улица в Варшаве, где Боровский в первые годы оккупации работал кладовщиком на лесоскладе. Tadeusz Borowski Pożegnanie Skaryszewskiej Pożegnanie Skaryszewskiej Ulico głośna, ulico wierna, rozsiadła w mieście pod niebem wysokim poezji pełna i przekleństw pełna jedyna, w której płyną łzy rynsztokiem. Gwarna i ludna w skwarze południa, jak rzeka płyniesz falą w głąb dziejów, a nocą – cieniem bruki zaludniasz i wiatr księżycem po jezdni wieje. Ulico moja, każdy twój kamień znam, wszystkie okna i wszystkie bramy i każdy złodziej tu dobrze zna mnie i lubię twarze zawsze te same. Sklepikarz z rogu, szachraj pijany zdany na łaskę wódkom i smutkom, i policjanty, łajdaki znane chwiejnie idące tobą na ukos. Ulico miła, jakaś ty biedna, niżeli bruków pełniejszą szlochów a jednak – jesteś miła i jedyna i muszę przyznać, że ciebie kocham. Tu pierwszą miałem noc nie spaną pierwszą dziewczynę, pierwszy litr wódki i tylko tutaj widziałem nad ranem jak w sennym drzewie Wielki Wóz utkwił. Spłynęło życie moje jak z deszczem i dnie i noce minęły jakoś ulico moja, kiedyż my jeszcze spotkamy siebie, na jakich szlakach? Ulico wierna, ulico gniewna, Ulico w krzyku, i skargach i we łzach To nic. Odchodzę. I ciebie żegnam, To tylko żegna ciebie poezja. Tadeusz Borowski

Эти 2 пользователя(ей) сказали cпасибо за это полезное сообщение:

16.11.2012, 22:18	#42
Ковальчук Ан Модератор Пол: Регистрация: 25.12.2006 Адрес: Северный Город Сообщений: 7,045 Репутация: 10620	Re: Переводы иностранных стихов. Чеслав Немен Маринетки (Перевод Анатолия Герескула) Марионетки (перевод А.Гелескула) [2] 1 Как не хандрить?.. когда тихая стая Неповторимых созвездий Медлит над нами - а мы, отлетая, Так и остались на месте… 2 Все, как и было, и каждый, кто ныне Жив еще, рядит и судит - А через миг его нет и в помине, Да ведь людей не убудет. 3 Тошно в театрик такой захудалый Ради пустой оперетты И неумелой игры в идеалы Жизнью платить за билеты… 4 Господи, чем же прогнать эту скуку, Что поселилась без спросу? Время угробив на скорую руку, Вирши строчить или прозу? 5 Или замолкнуть?.. забыться в теплыни И перечитывать главы, Те, что Потоп на песчинках пустыни Нам написал для забавы… 6 Нудность и скука… а впрочем, знакомы Средства от этих напастей: Брезгуй людьми и ходи на приемы - Галстук надев поцветастей. Czesław Niemen - Marionetki Jak się nie nudzić? gdy oto nad globem Milion gwiazd cichych się świeci, A każda innym jaśnieje sposobem, A wszystko stoi - i leci... II I ziemia stoi - i wieków otchłanie, I wszyscy żywi w tej chwili, Z których i jednej kostki nie zostanie, Choć będą ludzie, jak byli... III Jak się nie nudzić na scenie tak małéj, Tak niemistrzowsko zrobionéj, Gdzie wszystkie wszystkich Ideały grały, A teatr życiem płacony - IV Doprawdy, nie wiem, jak tu chwilę dobić, Nudy mię biorą najszczersze; Co by tu na to, proszę Pani, zrobić, Czy pisać prozę, czy wiersze - ? V Czy nic nie pisać... tylko w słońca blasku Siąść czytać romans ciekawy: Co pisał Potop na ziarneczkach piasku, Pewno dla ludzkiej zabawy (!) - VI Lub jeszcze lepiej - znam dzielniejszy sposób Przeciw tej nudzie przeklętéj: Zapomnieć ludzi, a bywać u osób - Krawat mieć ślicznie zapięty...! А это клип

Эти 2 пользователя(ей) сказали cпасибо за это полезное сообщение:

17.11.2012, 19:42	#43
Ковальчук Ан Модератор Пол: Регистрация: 25.12.2006 Адрес: Северный Город Сообщений: 7,045 Репутация: 10620	Re: Переводы иностранных стихов. Юзеф Чехович Траурная молитва. Траурная молитва. что под цветами нету дна то нам известно когда нахлынет град огня исчезнем в бездну прокатится великий гром с левад небесных на зелень поля тихий дом латунной местью небытие укроет нас дождей вуалью замолкнет время треснут враз зеркал овалы пока же поневоле длим часов теченье пусть боль не нарастает с ним до помраченья нам пенье звёзд и шум воды душистый воздух крик чаек режущих пруды и звонниц гроздья свет музыки твоей хотим пучин звучанья есть дай нам такт пить дай нам ритм веселья дай нам которого призываю так редко Господи скорбящий укрытый в раковинах небосвода пока не пришла последняя ночь от жизни пустой без музыки и без песни храни нас 1939. Józef Czechowicz Modlitwa żałobna modlitwa żałobna że pod kwiatami nie ma dna to wiemy wiemy gdy spłynie zórz ogniowa kra wszyscy uśniemy będzie się toczył wielki grom z niebiańskich lewad na młodość pól na cichy dom w mosiężnych gniewach świat nieistnienia skryje nas wodnistą chustą zamilknie czas potłucze czas owale luster Póki się sączy trwania mus przez godzin upływ niech się nie stanie by ból rósł wiążąc nas w supły chcemy śpiewania gwiazd i raf lasów pachnących bukiem świergotu rybitw tnących staw i dzwonów co jak bukiet chcemy światłości muzyk twych dźwięków topieli jeść da nam takt pić da nam rytm i da się uweselić którego wzywam tak rzadko Panie bolesny skryty w firmamentu konchach nim przyjdzie noc ostatnia od żywota pustego bez muzyki bez pieśni chroń nas. Józef Czechowicz Добавлено через 26 минут Халина Посвятовская Когда я умру любимый ... (Перевод с польского Надежды Никитиной) * * * Когда я умру, любимый, Когда белый свет покину И стану печальной вещью, что ты уберечь не смог, Возьмёшь ли меня в ладони, От мира всего заслонишь? И сможешь ли ты исправить всё то, что испортил рок? К тебе направляю мысли, Тебе посвящаю письма – Такие наивные строки, в которых любовь живёт. Все письма я в печке прячу, И пламя по строчкам скачет, Пока в одиноком пепле, уставшее, не уснёт. Любимый! Смотрю на пламя И думаю: что же станет С моим беспокойным сердцем, так жаждущим быть с тобой? А ты не позволь, мой милый, Чтоб я умирала в мире, Который такой холодный и тёмный, как эта боль. Перевод с польского Надежды Никитиной Halina Poświatowska *(kiedy umrę kochanie) (kiedy umrę kochanie) kiedy umrę kochanie gdy się ze słońcem rozstanę i będę długim przedmiotem raczej smutnym czy mnie wtedy przygarniesz ramionami ogarniesz i naprawisz co popsuł los okrutny często myślę o tobie często piszę do ciebie głupie listy - w nich miłość i uśmiech potem w piecu je chowam płomień skacze po słowach nim spokojnie w popiele nie uśnie patrząc w płomień kochanie myślę - co się też stanie z moim sercem miłości głodnym a ty nie pozwól przecież żebym umarła w świecie który ciemny jest i który jest chłodny Halina Poświatowska* Последний раз редактировалось Ковальчук Ан; 17.11.2012 в 20:09..

Эти 2 пользователя(ей) сказали cпасибо за это полезное сообщение:

18.11.2012, 10:59	#44
Ковальчук Ан Модератор Пол: Регистрация: 25.12.2006 Адрес: Северный Город Сообщений: 7,045 Репутация: 10620	Re: Переводы иностранных стихов. Marina Cwietajewa Włosów mych złote przędziwo *** Włosów mych złote przędziwo Siwizną przeplata się jasną. Nie żałujcie: wszystko się spełniło, Wszystko w piersi stopiło i – zgasło. Zgasło – cała dal się wtopiła W jęk kominów i trąb jęk święty. Panie! Dusza się spełniła – Zamysł twój najbardziej niepojęty. Marina Cwietajewa przełożyła Joanna Salamon Марина Цветаева Золото моих волос x x x Золото моих волос Тихо переходит в седость. — Не жалейте! Всё сбылось, Всё в груди слилось и спелось. Спелось — как вся даль слилась В стонущей трубе окраины. Господи! Душа сбылась: Умысел твой самый тайный. . . . . . . . . . . . . . . . Несгорающую соль Дум моих — ужели пепел Фениксов отдам за смоль Временных великолепий? Да и ты посеребрел, Спутник мой! К громам и дымам, К молодым сединам дел — Дум моих причти седины. Горделивый златоцвет, Роскошью своей не чванствуй: Молодым сединам бед Лавр пристал — и дуб гражданский.

Эти 2 пользователя(ей) сказали cпасибо за это полезное сообщение:

18.11.2012, 20:00	#45
Ковальчук Ан Модератор Пол: Регистрация: 25.12.2006 Адрес: Северный Город Сообщений: 7,045 Репутация: 10620	Re: Переводы иностранных стихов. Sergiusz Jesienin Są drzwi takie w pięknym Chorosanie Są drzwi takie w pięknym Chorosanie (Motywy perskie) Są drzwi takie w pięknym Chorosanie. Za różami obsypanym progiem Siedzi peri w cichym zadumaniu. Są drzwi takie w pięknym Chorosanie, Lecz otworzyć owych drzwi nie mogłem. Mam ja w rękach moich dosyć siły, A we włosach miedź i złoto zorzy. Głos ma peri tkliwy i pieściwy. Mam ja w rękach moich dosyć siły, Lecz nie mogłem owych drzwi otworzyć. Na cóż więc miłosna ta odwaga, Komu śpiewać mam, dla kogo tworzyć? Skoro nie jest już zazdrosna Szaga, Skoro drzwi nie dały się otworzyć – Na cóż więc miłosna ta odwaga? Pora już powracać mi do Rosji. Persjo, czy porzucam ciebie dzisiaj? Czy na zawsze żegnam cię? Z miłości Do ojczystej krainy, najbliższej, Już mi pora powracać do Rosji. Do widzenia, peri, do widzenia. Choć nie mogłem twoich drzwi otworzyć, Ale piękno dałaś mi cierpienia. Będę pieśń o tobie w kraju tworzyć. Do widzenia, peri, do widzenia. Sergiusz Jesienin przełożył Włodzimierz Słobodnik Сергей Есенин В Хороссане есть такие двери ( персидские мотивы) В Хороссане есть такие двери, Где обсыпан розами порог. Там живет задумчивая пери. В Хороссане есть такие двери, Но открыть те двери я не мог. У меня в руках довольно силы, В волосах есть золото и медь. Голос пери нежный и красивый. У меня в руках довольно силы, Но дверей не смог я отпереть. Ни к чему в любви моей отвага. И зачем? Кому мне песни петь? — Если стала неревнивой Шага, Коль дверей не смог я отпереть, Ни к чему в любви моей отвага. Мне пора обратно ехать в Русь. Персия! Тебя ли покидаю? Навсегда ль с тобою расстаюсь Из любви к родимому мне краю? Мне пора обратно ехать в Русь. До свиданья, пери, до свиданья, Пусть не смог я двери отпереть, Ты дала красивое страданье, Про тебя на родине мне петь. До свиданья, пери, до свиданья. 1925 Добавлено через 12 минут Sergiusz Jesienin O, błękitny kraju Firdusiego… O, błękitny kraju Firdusiego… Ostad Mahmoud Farshchian (Motywy perskie) O, błękitny kraju Firdusiego, Czas nie może cię na tyle zmienić, Byś zapomniał gościa łagodnego I zadumę jego siwych źrenic. O, błękitny kraju Firdusiego. Pięknaś, Persjo, przyznać ci się godzi. Twoje róże jak świeczniki płoną. Lecz ich świeżość gibka znów odwodzi Myśli moje ku dalekim stronom. Pięknaś, Persjo, przyznać ci się godzi. Piję dzisiaj – już ostatni raz – Aromaty, co krew burzą w żyłach, I twojego głosu, Szago miła, Gdy rozstania nadszedł trudny czas, Słucham dzisiaj – już ostatni raz. Ale czyż zapomnieć ciebie zdołam? Dokądkolwiek pójdę za swym losem, Ludziom bliskim i dalekim zgoła Tę opowieść o tobie zaniosę, Nigdy już zapomnieć cię nie zdołam. Ja twej czarnej się nie lękam troski, Lecz, by los od ciebie zły odwrócić, Pozostawiam ci o Rusi piosnki. Pomyśl o mnie, gdy je będziesz nucić, A ja ozwę się z ich każdej głoski… Sergiusz Jesienin przełożył Jerzy Litwiniuk Сергей Есенин Голубая родина Фирдуси Голубая родина Фирдуси, Ты не можешь, памятью простыв, Позабыть о ласковом урусе И глазах, задумчиво простых, Голубая родина Фирдуси. Хороша ты, Персия, я знаю, Розы, как светильники, горят И опять мне о далеком крае Свежестью упругой говорят. Хороша ты, Персия, я знаю. Я сегодня пью в последний раз Ароматы, что хмельны, как брага. И твой голос, дорогая Шага, В этот трудный расставанья час Слушаю в последний раз. Но тебя я разве позабуду? И в моей скитальческой судьбе Близкому и дальнему мне люду Буду говорить я о тебе — И тебя навеки не забуду. Я твоих несчастий не боюсь, Но на всякий случай твой угрюмый Оставляю песенку про Русь: Запевая, обо мне подумай, И тебе я в песне отзовусь... Март 1925

Сказали спасибо: